Sanırız ki,
Her hangi bir şey bizi alıştığımız bir yoldan ayırdığında her şey mahvolur. Oysa ancak o zaman yepyeni ve iyi bir şey başlıyor. Hayat var oldukça mutluluk da oluyor. İleri de daha çok yaşanacak şeyler var. Çok, pek çok.
Zamanla herkes kendisi için var olma gereksinimi duyar. Yumuşak huylu, cömert yüzlü kimseler zorba yaradılışlı olanlardan sadece biraz daha bencildirler.
Biz insanlar bu dünyada bir anlamda beklentilerimiz kadar travma yaşıyoruz. Dış kapanın mandalı dediğimiz kişilerden fazla beklentimiz olmadığı için onların bizim üzerimizde travma yaratma ihtimali daha az.
Aslında travma olayın kendisi ile değil, ona yapışık duygular ile hayatımızın rotasını değiştiriyor. Duygular delice yükseldiği ve beyinde sıkışıp kaldığı için travma yaşıyoruz.