Çok sevdiğim Nazan Bekiroğlu’nun okuduğum kaçıncı kitabı bilmiyorum..
Çok güzel, yine şiir gibi ama ilk kez Nazan Bekiroğlu okunacaksa bu eserden başlanmamalı.Yazarın tarzına aşina olduktan sonra okunması daha uygun olacaktır, aksi takdirde hikayeler arası dağınıklıktan sıkılıp yarıda bırakmak söz konusu olabilir..
Tabi benim gibi yazara hayran iseniz bu fikir yanınıza bile uğramıyor :) Özellikle zamana yayarak okudum, çünkü sanki hem okuyucu ile hem de kendisiyle konuşup içini dökmüş gibi bir hissiyata kapılıyorsunuz okurken ve hiç bitsin istemiyorsunuz.. her hikayede ve çoğu büyülü cümlede ruhunuzun derinliklerine inip uyuyan bilincinizin kapısını çalıyorsunuz..
“Sonra, Allah’ım, dedi, Allahım. Ben nerdeyim, göster bana. Ben nerdeyim ve ben hangisiyim? Giderek azan coşan bu ferdiyetimle mi ben benim? Yoksa bu utancımla mı? Bu isyanlarımla, bu başkaldırılarımla mı? Yoksa bu pişmanlıklarımla mı? Göster bana..”
Yağmur M.’nin teşvikiyle "Nun Masalları" kitabıyla bir
