Nazan Bekiroğlu... Kendini bir kediye emanet eden ip yumağı gibi tüm kelimeleri Nazan Bekiroğlu'nun kalemine emanet edip beklemek lazım. Neyi beklemek? Cümlelerin tadını, anlatımın hissini, kelimelerin ahengini...
Genelde roman ve hikâyelerde biri anlatıyormuş da biz dinliyormuşuz hissi uyandırır bazı kitaplar. Mimoza Sürgünü'nde ise öyle nazenin bir anlatım var ki, o denemelerin tamamının kalemi benim aşkın hislerimden doğmuş gibi. Sanki ben yaşamışım, ben hissetmişim ama Nazan Bekiroğlu yazmış. Kalemindeki şiirsel tat onu çok farklı kılıyor. Sıradan meseleler altın kıymetiyle hayat buluyor onun yazılarında.
'Biraz küçülsem diyorum.' diyor. Günümüz insanın klasik sadeleşme isteğidir: Yalnızlaşmak. Ama Nazan Bekiroğlu bu yalnızlaşmayı öyle basit hislerle sunmuyor. 'Biraz küçülsem, biraz azalsam. Daha sade, daha düz, daha yoksul olsam.' Enfes bir yorumlama...
Mimoza Sürgünü, histen hisse, sevinçten sevince, yalnızlıktan yalnızlığa, kalpten kalbe, kalabalıktan yalnızlığa ve hatta yalınlığa göçen, kaçan, giden bir sürgün...
Lütfen kelimeleri incitmeden okuyunuz.
