‘Edebiyatımı aptalca bir saçmalık veya abartı olarak yorumlamayanlar arasında benim nihai tutarlılığa ulaşmak için ne kadar acı bir hayat sürdürdüğümün farkında olan kaç kişi vardır acaba? Ama yazar, edebiyatı hakkında tek bir kelime dahi dayatmamalı okurlarına. Yazarın yapabileceği tek şey, okurlarının samimiyetini beklemektir.’
.
Osamu Dazai, okurlarının samimiyetini doyasıya göremeden intiharı seçti. Buna sebep umutsuzluğu olabilirdi, eskiyle olan savaşı da. Şu an, onu okurken kendine yakın bulan kişilerin çokluğuna da tahminimce inanamazdı. ‘Günün İlk Işıkları’ndaki otobiyografik öyküler bunu ispatlar nitelikte.
.
Günün İlk Işıkları, okuru Dazai’ye bir adım daha yaklaştırıyor. Kaleminin kağıtta çıkardığı sesi duyamıyoruz belki ama dipte çırpınış sesleri geliyor kulaklarımıza. Bir ikileme de sürüklüyor : kendi seçimleri miydi yaşadıkları yoksa koskoca bir kötü şans bulutu mu dolanıyordu üzerinde?
Savaşı o seçmemişti örneğin, düşen bombalardan o sorumlu değildi. Sevdiklerinin güvenini boşa çıkarmak,borçların altında kalmak - hem de canını en çok acıtan şeylerin bunlar olduğunu söylemesine karşın- değiştirilmesi onun elinde olabilecek şeylerdi. Sonucu değiştirmiyor bu ikilem elbette. Ancak Dazai’nin yazdıkları bunu yapıyor işte. Sürekli bir çekişme halinde bırakıyor okuru, kendiyle-Dazai cümleleriyle-hayatla ve olası tüm senaryolarla.
.
Tabii ki yine sevdim Dazai’nin çıplaklığını. Günün İlk Işıkları’nın vurmasıyla daha da çelimsiz görünen ama içten içe ne kadar kuvvetli olduğunu bildiğim cümlelerini..
.
Kuzey Baykal çevirisi, Hakan Güngör kapak tasarımıyla ~
