İnsan sonunda alışıyor işte.
Bana selam vermemişti. O da anlamıştı, konuşmanın önemsizliğini...
Gerçekten de konuşularak yapılmayacak iş yoktur. İhtilaller çıkartılabilir, birileri âşık oldurulabilir ve hatta intihar ettirilebilirdi. Konuşarak her şey yapılırdı. Ve bana çok komik geliyordu. Birisinin ağzından çıkan, üç yüz kilometre uzakta doğmuş başka birine hiçbir anlam ifade etmeyen kelimeler dünyayı yönetiyordu. Bir sürü harf, ses, cümle, tiyatro, şarkı sözü...
Kelimelerle ne kadar çok yapılacak şey var. Biraz uğraşmak yeter dünyanın bir yarısını diğer yarısına satmak için. Ve çok aşağılık bir durum. İletişim diye bir şey yok. Fazla iyimser bir kavram. Hayatı renklendirmek için. Kim bilebilir kimin bir lafı inanarak söylediğini. Ya deliyse konuşan. Ya ne dediğini bilmiyorsa. Ya bir yalancıysa... Bütün bu nedenlerden dolayı Kinyas’la hâlâ anlaşabiliyorduk. Söylenen binlerce kelime arasında hissedilerek telaffuz edilenleri seçip alabiliyorduk çünkü. Hissedilerek söylenenler yalnız gelmezler. Önlerinde ve arkalarında bir sürü anlamsız cümle olur. Önemli olan hepsini elekten geçirip doğru olanları bulmaktır.
Yanlış, Ama Sadece Yanlışla Kalsa!
Üst düzey yöneticilerin devlet imkânlarını krallara özgü bir biçimde harcamaları, başkalarının haklarını yemeleri, devletin az olan kaynaklarını kendi şahsi çıkarları için kullanmaları gibi bütün bu yanlışların zararları sadece maddi boyutuyla kalsa çok önemli olmayabilir; üçümüzün, beşimizin veya yüz kişinin hakkını kendi ceplerine atmış olurlar. Ama olay bu kadar basit değildir. Devletin ve fakir halkın hakkını haksız bir şekilde kendi menfaatleri için kullananlar, bununla yetinmiyor, hayatın diğer alanlarında da aynı emsalde haksız ve hukuksuz bu milletin, bu devletin başına bela açıyorlar.
Sayfa 363 - AngoraKitabı okudu
Büyüdükçe ne kadar yakınımız olursa olsun hiç kimsenin bizi gerçek anlamda anlayamayacağını öğrenmekse daha da korkunçtur. Bizi en mutsuz eden bizzat kendi benliklerimizdir ve işte tam da bu yüzden benliklerimizi yitirmek için yanıp tutuşuruz
“Hangi alçaklıktır ki böyle bir güzelliğe kıyar da savaş meydanında düşmanına terk edip gider… Hangi zalimliktir ki bir Türk kızını düşman elinde koyarak hamiyyetimizi zedeler. Dedemiz Bayezit Han’ın başına gelenlerden ibret alınmaz mıdır? Hanedanımız sırf bu yüzden bir Türk kızıyla evlenmeyi töreden çıkarmış iken bu soysuz namert nasıl böylesi bir kadını savaş meydanında bırakıp kaçar?”
"Mısır'a kadar olan yolun üç katı kadar gitmen gerek senin."
"Mısır'dan üç kat öteye mi? Beni kandırmaya mı çalışıyorsun? Dünyanın kenarından düşerim o zaman."
"Alobar! Dünyanın kenarı yoktur."
"Ne saçma şey!"
"Alobar. Gerçekten. Kimseye söyleme ama dünya yusyuvarlak."
Sayfa 53Kitabı okuyor
Ne var ki neyi riske attığımı, ancak onu kaybedince anlayacaktım.
“Senin yerin benim ocağım.”
Sayfa 407Kitabı okudu
Bir gece sabaha karşı;
Dehşetini birden kaybedecek gelmeyişin,
ıslığımın tadında bir değişme,
iç tartışmalarımda büsbütün başka bir tutum. Büsbütün başka kıvılcımlar
ve en padişah korkulara direnebilen
yepyeni bir Mustafa Kemal davranışı..
Attila İlhan
Gözümün nûru, biricik sevgilim,
Ömrüme geldiğin gibi yanıma gel,
Sarıl bana, varlığınla ruhumu sevindir.
Sürgün edilmiş fedai gibidir yüreğim
Kürek çeker ama gittiği yeri bilmez.
Sayfa 35Kitabı okuyor
Yalnızlığımı belki bir aşk tamamlar
Bilmek zor hangi filmin neresindeyim
Ne yapsam içimde o eski sinemalar
Sayfa 35Kitabı okuyor
