Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.31
Baba Evi Yorumları ve İncelemeleri
Baba Evi yorumları ve incelemelerini, Baba Evi kitabı hakkındaki okur görüşlerini , Baba Evi puanlarını 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Puan
810 üzerinden
Küçük Adamın Romanı
Baba Evi’nde Orhan Kemal, her ne kadar bunun “küçük adamın” romanı olduğunu söylese de başında, kendi öz yaşam hikayesinin ilk gençlik yıllarını anlatır.
Orhan Kemal’in asıl adı Mehmet Raşit Öğütçü’dür. Babası TBMM 1. Dönem milletvekillerinden ve aynı dönem Adalet Bakanlığı da yapmış olan avukat Abdülkadir Kemali’dir. Çok partili dönemin acılarını birinci elden yaşamış Abdülkadir Kemali, bu dönemde Adana’da bir fırka kurmuş, ancak görüşleri tehlikeli bulununca Beyrut’a kaçmak zorunda kalmıştır. Romanda, hem o dönemin çocuk yetiştirme anlayışı ile zalim babanın en büyük oğluna disiplin ve terbiye vermek uğruna reva gördüğü zalimliğe varan kötü davranışı görürüz, hem de Beyrut’a taşındıktan sonra yaşadıkları yoksulluğu iliklerimize kadar hissederiz.
Orhan Kemal’i Türk Edebiyatının en önemli kalemlerinden biri yapan da işte bu acı deneyimlerdir. Okul hayatını bırakmak zorunda kalan, yoksulluğu iliklerine kadar yaşayan ve ne kadar arasa da bir kurtuluş ümidi bulamayan Orhan Kemal, bu yaşanmışlıkları ile ezilen ve yoksul halkın sesi olmayı başarmıştır. Romanlarında beni hep etkileyen basit ama çarpıcı anlatımı, gerçekçiliğin en önemli temsilcilerinden biri olmasını sağlamıştır.
Böylece 30 sene sonra bir Orhan Kemal kitabı daha okumuş oldum. Çocuktum, "El Kızı" beni ağlatmıştı, eğer yanlış hatırlamıyorsam... ama Baba Evi öncelikle anlatımıyla dikkatimi çekti. "Küçük Adam'ın Romanı" adlı 3 kitaplık serisinin ilk kitabı olarak Baba Evi öncelikle güzel üslûbuyla dikkat çekiyor: bu cümleler sade, bu cümleler akıp gidiyor. Orhan Kemal sanki konuşuyormuş gibi yazıyor, eğer bu kitap bir yerlerde okuduğum gibi kendi yaşamından da kesitler içeriyorsa, bir yandan hatırlıyormuş, hatırlamaya çalışıyormuş gibi de yazıyor. Reşat Nuri Güntekin'in örneğin Miskinler Tekkesi'ndeki üslûba benzettiğimi de söyleyebilirim, ancak buradaki kesinlikle daha iyi bir anlatım, daha doğal. Ancak her iki kitapta da bütün kitaba yayılan olaylardan çok karakterlerin hâllerinin belirgin olduğunu söyleyebilirim: Baba Evi'nde en çok anlatıcımızın hayatta kalma, direnme arzusu belirgin ve elbette bu ikisine eşlik eden yoksulluk ve açlık hissi. Açlık, yoksunluk, derbederlik kitabın her satırında hissediliyor. Ne güzel eserleri var edebiyatımızın. Keşke Orhan Kemal eserlerine yakışan, daha özenerek hazırlanmış kapakları olsa kitapların.
Baba Evi'ni edebiyat seven herkese öneriyorum.
Zeze ve Nemescek’i anımsayan bir ben miyim?
Küçük Adamın Romanı kitabının birinci bölümü olan Baba Evi’ni okudum. Uzun aralıklı okumama rağmen benim için çok keyifli bir okuma oldu. Çok toksunuzdur ve buna rağmen ısrarla yemeniz tavsiye edilen ve yeni bir tarifle hazırlanmış bir pasta veya bir tatlı yersiniz de ağzınızda mükemmel bir lezzet bırakır ya hani işte bu kitap da benim için aynen bu hislerle okuduğum bir kitap oldu. Kitabın ikinci bölümü olan Avare Yıllar’ı okumak için sabırsızlanıyorum. Kitap, yazar Orhan Kemal’in biyografik eseri konumunda. Lübnan ve Adana’da geçen ilk bölüm Adana’da geçiyor olmasından ötürü müdür bilmem okurken dejavu etkisinde kalarak okuduğum birçok kısım oldu. Veya okuduğum diğer kitaplardan bazı hatıralar da olabilir. Çünkü bazen kendimi Zeze ile ağaca tırmanırken bazen de Nemescek ile misket fırlatıyorken buluyordum. Şimdi ikinci bölümü okuma zamanı. Detaylı yorumumu tüm seriyi okuduktan sonra yapacağım. Şimdilik hoşçakalın.
Baba Evi Hakkında
Lütfen dikkat !Eser miktarda spoiler içerir.
Kitabı okurken yanı başımda yaşanan bir hikaye gibi hissettim.Anlatılan her his tanıdıktı ,her karakter sokakta görebileceğiniz türdendi.Aslında Orhan Kemal böyledir .Onda bozkırın sesini ,küçük insanların hayatlarının melodisini duyarsınız .Bu da öyle bir hikaye aslında .İdealleri uğruna sürgün edilen varlıklı bir avukatın oğlu olarak yetişen küçük adamımızın hikayesi .Küçük adamımız diyorum her noktada küçük kalmış bir adam .Görkemli olması gerekiyormuş da bunu yapamadığı için kendisine bir garip bakılan adam aslında. Kendini babasına kabul ettirme çabaları ,ona karşı çıkışı..Çok tanıdık.Hayat onu bir yerden başka bir yere savururken hiçbir yere ait olamamanın verdiği gitme hali..Aşkları bile bölük pörçük bir noktada .. Kimi hiç başlamıyor ,kimi uyduruk vedalarla süslenmiş . Nihayetinde küçük bir yer edinmeyi başarıyor kahramanımız .Hayattaki herkes gibi ...Okumanızı şiddetle tavsiye ederim
Sevgili yazar Orhan Kemal'in kaleme almış olduğu "Baba Evi/Avare Yıllar adlı kitapta:
Memleketleri, Adana'dan Beyrut'a nasıl göç ettiklerini.. Yazarın özellikle babası ile olan inişli-çıkışlı ilişkisin.. Annesi ve kardeşleri olan yaşantısını...
Yoksulluğu.. İş hayatını...Çalışma koşullarını...Tekrardan memlekete dönüp; babaannesi ve halaları ile yaşamasını.. Arkadaşları ile olan ilişkisini.. Aşık oluşlarını..Gençliğin vermiş olduğu aylaklığı...Evlenme sürecini..
Akıcı bir şekilde kimi zaman duygulanarak kimi zaman da tebessüm ederek okudum. Tavsiye ederim. Sevgiler.
Orhan Kemal gerçekleri bir bıçak gibi yüzümüze çizerken aynı zamanda da kulaklarımıza işkence melodileri dinletiyor...
Gerçekler hep acı oluyor...
Bilmiyorum...
Hiç anlamıyorum; insanlar neden bu kadar duyarsız, vicdansız, böyle suskun?
Konuşanlar neden hep sıkıntı içinde? Bunları sormak lazım. İnsanlarımızın bir gün mutlu olacakları, gözlerinin güleceği, çocukların çalıştırılmak zorunda olmadığı bir dünya, bir rüya bir umut gelecektir elbet...
Orhan Kemal'in gerçek hayat hikayesini anlatan kitapta babası, ailesi ve çevresiyle ilişkileri üzerine yogunlasilmistir. Babası avukat olan yazarın çocukluğu adana , Beyrut, Adana üçgeninde geçmektedir. Adananın ünlü avukatı olan babası çok partili hayata geçilmesine birlikte siyasete atılıp zamanla ülke dışına kaçmak zorunda kalmıştır. Ve orhan Kemal'in Beyrut günleri, yoksulluk günleri başlamaktadır. İlk aşk, ilk terk ediliş ve ilk yoklukla karşılaşan yazar zamanla aileden uzak bir karakter yetişmektedir. Kitabın anlatımı ve devam niteliğinde kitaplar olması gözümde seker portakalı zeze'yi canlandirmaktadir.
97 syf.
·
Puan vermedi
Fikirlerinden dolayı ülkesinden uzak kalan bir adam ve çocuklarının hayat kurma çabası olarak nitelendirebilirim. Önce milli mücadele çıkınca yaşadıkları yeri terk etmek zorunda kalırlar düşman geliyor diye ardından tam düzen tutmuşken bu sefer de yazdığı makaleler yüzünden düzenleri bozulur. Yıllar sonra bir yere yerleşip lokanta açtığında oğullarını lokantaya bırakır, gel zaman git zaman orası da işlemez. Oğlunun biri iş bulup çalışır, biri iş arar ama bulamaz bir türlü. Ailede de en çok ezilen odur. O da ülkesine dönmek üzere hayal kurar hep. Bir gün ülkesine döndüğünde her şeyin geride bıraktığı gibi olacağını sanır. Oysa her şey çok farklıdır..
Kahramanımız, Adana'da zor bir çocukluk geçirirken, üstüne vatan hasreti de ekleniyor.
Katmerli zorluklar silsilesi.
Serinin diğer kitaplarını henüz okumadım. Ancak beni düşündüren bir konuyu da paylaşmak istiyorum.
Yazarın çocukluk ve ilk gençlik yıllarında nefrete yakın duygular beslediği babası gerçekten kötü bir baba profili mi? Yoksa tam tersine hepimizin bildiği -o tanıdık- sevgisini saklayan ama her türlü zorlukta yanımızda olup bizi çok seven bir baba mı?
Umarım diğer kitaplarda cevabını bulabilirim.
Başlığa "Mükemmel Yoksuzluk" adını verme sebebim ise kısacık şu alıntıda gizli;
Yemeğine kazanılan bir futbol maçından sonra, Hasan Hüseyin'in yırtık cebine koyduğu kayısı kompostosu garsonların yakalamasından sonra eve dönerken trende geçen bir konuşma:
Gazi: "-Yedin neyse... Cebine niye koydun sanki?"
Hasan Hüseyin: "-Sağ cebim yırtıktı... Aceleyle oraya koymuşum... Küçük bacıma, Gülseren'e götürecektim. bana da getir ağabey dediydi..."