Böylece 30 sene sonra bir Orhan Kemal kitabı daha okumuş oldum. Çocuktum, "El Kızı" beni ağlatmıştı, eğer yanlış hatırlamıyorsam... ama Baba Evi öncelikle anlatımıyla dikkatimi çekti. "Küçük Adam'ın Romanı" adlı 3 kitaplık serisinin ilk kitabı olarak Baba Evi öncelikle güzel üslûbuyla dikkat çekiyor: bu cümleler sade, bu cümleler akıp gidiyor. Orhan Kemal sanki konuşuyormuş gibi yazıyor, eğer bu kitap bir yerlerde okuduğum gibi kendi yaşamından da kesitler içeriyorsa, bir yandan hatırlıyormuş, hatırlamaya çalışıyormuş gibi de yazıyor. Reşat Nuri Güntekin'in örneğin Miskinler Tekkesi'ndeki üslûba benzettiğimi de söyleyebilirim, ancak buradaki kesinlikle daha iyi bir anlatım, daha doğal. Ancak her iki kitapta da bütün kitaba yayılan olaylardan çok karakterlerin hâllerinin belirgin olduğunu söyleyebilirim: Baba Evi'nde en çok anlatıcımızın hayatta kalma, direnme arzusu belirgin ve elbette bu ikisine eşlik eden yoksulluk ve açlık hissi. Açlık, yoksunluk, derbederlik kitabın her satırında hissediliyor. Ne güzel eserleri var edebiyatımızın. Keşke Orhan Kemal eserlerine yakışan, daha özenerek hazırlanmış kapakları olsa kitapların.
Baba Evi'ni edebiyat seven herkese öneriyorum.
