"Boşverdim, anlatsam kim anlayacak."
Çok yalnızdım, hiç tek başıma yaşamadım.
Başka bir yalnızlıktı bu. Kalabalıkların asil yalnızlığı.
Birileri vardı hep, dostlarım, ailem, hayallerim.
Birileri hep vardı, hissederdim, göremezdim, acı
verirdi. Bu insanların, bu duyguların hep tesadüf
olduğuna inanırdım. Ama bazen diyorum ki keşke
bir atın boynuna sarılsaydım, onunla kaçıp gitseydim...
Betonarme duygulardan, evlerden, insanlardan...
Kaçasım vardı yeşil çimenlere, gelmeyesim vardı.
Sonsuzluğa çığlık atasım vardı... O iyi insanlar gibi
atıma binip gidesim vardı...
Gidemedim...
Yaşadığını yaşayan anlayacak ama nasıl anlayacak?
Bir şeyi bilmek için o şeyi yaşamak şart değildir ama anlamak için yaşamak şarttır...
Bu yorum görüntülenemiyor
Hiç kimse...
En iyisi.
Kimse bir şey anlamıyor ama çok güzel anlamış numarası yapıyorlar
Anlatmayı, anlatırken anlamadıklarını anladığım an bıraktım.
Allah.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.