Çık gel bir gece vakti ansızın
gün yerini bırakırken karanlığa,
sokak lambaları aydınlatırken yolları,
havanın soğuğuyla birlikte çık gel..
Kimseler görmesin.
Sarar sarmalarım ben seni,
korkma anlamaz kimseler
bilmezde benim olduğunu...
Bir ben bilirim nerede kaybolduğunu
Çık gel bir gece vakti ansızın.
Kasım rüzgarların da gittiğin yollardan
Yaz yağmuru indiğinde gel...
Durmadan akıyor kalbim ayaklarına,
bana karanlık bakıyorsun içim üşüyor
ki ben senin gözlerindeki gün ışığına aşık olmuştum.
Susmak mı...
İşlerin en zoruydu ve en çok düşünenin uğraşıydı; ama unutmaya ayarlanmıştı yüreklerin saati.
Yoksa yaşayamazdı insanoğlu, yaşayamazdı dünya...