Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.19
Sezen Gözde Demirci
Sezen Gözde Demirci
@hellodolly
Psikolog
İzmir
İzmir, 21 Ocak
269 okur puanı
Ağustos 2016 tarihinde katıldı
Kendini tekrar eden onca türün içinde ilaç gibi geldi ve itiraf etmek gerekirse bunu hiç beklemiyordum. Hem kitabın ismi, hem de kapağı bana çok vasat bir şey okuyacağımı düşündürmüştü, sırf can sıkıntısından başlamıştım ama o kadar çok sevdim ki...
Öncelikle konu kesinlikle çok özgün, daha önce benzerlerini elbette okudum ama bu kitap, türün içinden sıyrılmayı başarmış, farklı bir seyler vardı. Yazarın dilini de sevdim, akıcı ama sadeydi. Sevmediğim tek şey aşk üçgeni ki puanı oradan kırdım. Cidden bunu yapmak zorunda mısınız? Genelde kafamda bir kişi olur ama bu sefer ben de karar veremeyip sadakatsiz Volkan gibi ikisini de seviyoruma bağladım ve bu cidden çok sinir bozucu çünkü bu, kız kimi seçerse seçsin üzüleceğim demek oluyor...
Kitabın sonuna geldiğimde daha farklı olabilir miydi acaba diye düşünmedim değil ama seri kitabı olduğu için yazar nasıl bir yönde gidecek bilemiyorum, bu yüzden de ilk kitaptan peşin hükümde bulunmak istemedim. Genel itibariyle sevdiğim bir kitap oldu ve ikinci kitabını da en yakın zamanda okuyacağım.
Bridgerton kardeşlerin içinde favorim olan Eloise'in kitabı sonsuz sevgilerimle. Öncelikle serinin daha önce hiçbir kitabını okumamış ama dizisinin tüm bölümlerini izlemiş biri olarak söylemeliyim ki, dizisi kesinlikle çok daha başarılı... Kitap da kötü değildi ama dizinin çok daha masalsı bir havası var ve bu hava maalesef kitapta yok. Dümmmdüz bir tarihi romantik kitaptı, türünün diğer örneklerine nazaran ön plana çıkan hiçbir şey de yoktu. Hatta sonlara doğru gittikçe sıkılmaya başladığımı da itiraf edeyim... Yine de Eloise'i okumakla ilgili bir şikayetim yok lakin Phillip... Kendisini pek sevemedim. Biraz hıyar gibi bir adam. Oldukça da sıkıcı. Çocuklar duymasın Haluk gibi biriydi yani hiç zevk almadım okurken ne bileyim... Yavan bir aşk hikayesiydi yaa... Bir kaç saatte de bitti zaten öyle can sıkıntısını aldı, o kadar. Dizisini çektiklerinde kesin çok severim ama, hissedebiliyorum...
One shot bir mangaya göre temposu yüksek, merak uyandırıcı ve akıcı bir kurgusu vardı. Çizimler ise o kadar iyiydi ki, mangakanın bir başka kitabı daha basılırsa gözüm kapalı alırım. Basım kalitelisine ise diyecek tek bir sözüm yok, ülkede alışık olmadığımız bir kalitede iş çıkarmışlar. İki tane de ayraç hediye koymuşlar ki onlara da bayıldım. Sıfır beklenti ile almıştım ama hem mangadan hem de yayınevinden inanılmaz memnun kaldım. Türün sevenlerine de mutlaka tavsiye ederim.
Okur Takip Önerileri
Ama işte, hayat böyle bir şeydi...
Beş dakikada okunup biten bir çocuk kitabı, hatta biraz kaydırmalı Instagram postlarına benziyor ama buna rağmen okurken gözlerimin dolduğunu itiraf etmeliyim. Bunun sebebi belki çizimlerin dramatikliği, belki de konunun...
Aslında tam olarak yazılma amacına hizmet eden bir kitap. Bize sunduğu bir kurgu yok. Sadece sorunun cevabını, oldukça yalın bir şekilde vermiş ve ben cevabı çok nüktedan, çok hoş buldum. Ölüm bu işte, hayatın bir parçası. Hayat böyle bir şey...
Sonunda bitti... Baya kötüydü. Çok tatlı bir manga olabilecekken baya baya kötü olmuş. Hikayesi özellikle serinin sonlarına doğru çok sıkıcılaştı. Karakterler sinir bozucuydu ve gerçekten suçlu olan kimse layığını bulmadı hatta tam tersi sanki onlar başından beri haklı ve madurmuş gibi gösterildi. Hatta ve hatta hikaye öyle bir noktaya geldi ki ana karaktere vursalar "bana vurmana sebep olduğun için suç bende, elinin incinmesine sebep olduğum için iğrenç biriyim nolur beni affet" falan diyecek. Hem Şooka hem Şooya bütün seri herkesten her dakika özür diledi ama bir kere bile karşı taraftan özür almadılar. Zaten ne okuduğumuz da belli değildi paneller birbirinden çok kopuktu. Mangaka "ya ben bir heves bir şeye başladım ama neyse yarım kalmasın sallayayım öylesine bişiler" havasında bitirmiş seriyi. Keşke okumasaydım, asla da kimseye tavsiye etmem, türünde çok daha güzel eserler var. Bu da ne akla hizmet bu kadar meşhur olmuş anlamadım. Çöp.
1/10
Altıncı kitaba geldim ve iyice emin olarak söyleyebilirim ki yazar tam bir gerizekalı. Baya baya ezik bir gerizekalı. Hayatımda daha kötü karakterler görmedim. Bazı yerler vardı acaba dalga mı geçiyor diye düşündüm. Çok tatlı bir hikaye olarak başladı benim için, çok çok da seviyordum ama ne zaman işin içine "arkadaşları" sokmaya başladı, freni patlak araba gibi yokuş aşağı gitti hikaye. Son üç kitaptır gittikçe daha kötü oluyor ve son kitapta ne kadar toparlayabilir merak ediyorum. Zamanında tüm sayılarını biriktirmek için baskı kovaladığıma yazık gerçekten...
Son olarak KAWAİİ SENİ GIRTLAKLAMAK İSTİYORUM İKİ YÜZLÜ SAHTEKAR NARSİST UCUBE SENİ
2/10
Dördüncü kitapla yarışır bir sinir krizi eşliğinde okudum ve açıkçası yazarın ne sorunu var anlamıyorum çünkü bu kadarı kültür farklılığı ile açıklanamaz bence. Şimdi şöyle, kitapta Kawaii diye bir kız var. Sarışın ve sevimli bir kız suretine bürünmüş iblis kendisi. Şu vakte kadar okuduğum en pick me, en itici, en iki yüzlü, en sahtekar karakterler arasında ilk beşe çok rahat girer. Kendini masum göstermek ve hoşlandığı çocuğun gözüne girmek için mağduru oynayıp olay çıkardı ama onun çıkardığı olayın suçlusu da Şooya oldu. Yazar niyeyse sorumluların sorumluluklarını assssla üzerlerine aldırtmıyor. Karakterlerin kafalarına taş düşse suçlusu bizim oğlan oluyor. Hepiniz zorbasınız HEPİNİZ. Şooya en azından suçunun sorumluluğunu alıp telafi etmeye çalışıyor, siz onu da yapmıyorsunuz. Yemin ederim Asyalılardan ve onların linç kültüründen etimle kemiğimle tiksindim. Bunlar gerçek hayatta da böyleler. Hayır sıradaki kitaba geçicem ama sinirden içim içimi yiyor ya yine bu embesilleri haklı ve mağdur çıkarırsa yazar diye. Hay senin yazacağın hikayeye yaa...
4/10
Öncelikli olarak, son zamanlarda okuduğum fantastik kitaplar arasında konusu en özgün olanlardan biriydi ama yazarın, yarattığı evreni bize doğru düzgün tanıtmadan, pat diye daldığını düşünüyorum. Bu yüzden başlangıçta kitaba ayak uydurmakta biraz zorlandım, neyden bahsettiğini çok yakalayamadım. Sonra sonra desteleri açıklamaya başlayınca evren kafamda oturdu.
Karakterlerin pek özgünlüğü yoktu, herkes belli bir formülle kaleme alınmış gibi geldi bana. Özellikle yan karakterlerin derinliği hiç yoktu, süs olsun diye konmuş gibilerdi. Bir de ana karakterin ikiz kız kardeşlerine olan tavrı bana gereksizce soğuk geldi. Sürekli sürekli üvey diye vurgulamasını da itici buldum.
Canavarla ilgili olan ters köşeyi en başından tahmin etmeyen yoktur sanıyorum? Ve kuvvetle muhtemel ikinci kitapta Elm ile İone arasında bir şeyler olacak, o da çok barizdi. Genel olarak çok kötü değildi ama çok iyi de değildi. Çıtır çerez okunur.
7/10
Tüm seri içinde en sevmediğim kitap bu oldu. Biraz sıkıcıydı ve odak ana karakterlerden kaymıştı. Bazı insanları okumak beni sinir hastasi etti. Evet, çocuk engelli doğduğu için anneyi suçlayan baba ve babanın ailesinden bahsediyorum. Belki bazılarınız rahatsız olacak bu dediğimden ama içten içe doğruyu söylediğimi de bildiğiniz için olacaktır bu rahatsızlık; aynı bizim bağnaz Anadolu insanı gibiydiler. Zaten uzak doğulu insanlar ile Anadolu insanları birbirine kültür ve yaşayış olarak çok benziyorlar. Adam hem kadına hastalık bulaştırmış ki bu ne tarz bir hastalıktır hepimiz aşağı yukarı tahmin edebiliyoruz, hem de bu hastalık yüzünden engelli doğmuş çocuğu için anneyi suçluyor, bir de üstüne üstlük sırf bu yüzden ikinci çocuğuna hamile kadını boşuyor. Adamın ailesi de fitne fesat dolduruşa getirip daha da annenin üstüne gidiyorlar. Bu insanlardan gerçek hayatta da çok var ve inşallah hepsinin soyu kurur.
7/10
İlk üç kitap içinde EN SEVDİĞİM bu oldu kesinlikle. Hikaye inanılmaz tatlı bir hal aldı. Hele son sahneye yemin ederim kalbimi bıraktım.
Ay ışığı bence de çok güzel Şooka'cığım...
Şooya'nın annesi kızının güçlü olmasını istiyordu. Şooya'nın kulakları duymadığı için zorbalık görüyor ve annesinin de elinden bir şey gelmiyordu. O yüzden ilk kitap kızının saçlarını erkek gibi kesmek istemişti; erkek gibi güçlü olması için. Bu kitapta da Şooya'nın kız kardeşini görüyoruz, saçları erkek modeli kesilmiş, hatta baştan aşağı erkek gibi giyiniyor, erkek gibi davranıyor. Çünkü ablasını korumak için kendince bulduğu tek yol bu... Kitapla ilgili çok sevdiğim bir ayrıntı oldu bu. Bunun harici de ilk kitap gibi okuması samimi hisler uyandırıyor. Zaten ne hikayede ne çizimde tek bir kusur yok.
10/10
Birbirini gösteren Spidermanler...
Ali Hazelwood, kitaplarını çok sevdiğim bir yazar lakin okuduğum son kitabı olan Aşk, teorik olarak ile biraz tekrara düştüğünü söylemeliyim. Sayısalcı olmasının etkisinden olsa gerek, kurgularını bir formüle dayanarak yazıyor ki bu da bütün kurgularını tahmin edilebilir ve birbirinin vasat bir kopyası haline getiriyor. Tek sorun kurgu olsa yine tamam diyeceğim ama karakterler... Evet ayrı ayrı hiçbirinde sıkıntı yok AMA sizce de hepsi aynı kişi gibi değil mi? Ayrıca bütün kadın karakterlerin finansal açıdan zorluk çeken kişiler olmasından bana gına geldi. Hepsinin de bir hastalık geçmişi var. Erkekler ise tam bir tsundere. Yani yanlış anlaşılmasın, seviyorum sevmesine, ama hep aynı şeyleri okuyorum. Hele bu kitap Olive ve Adam'ın bir sahnesi vardı ve yemin ederim ki bu kitabın ana karakteri ile aralarında neredeyse hiç fark yoktu. Birbirini gösteren Spidermanler gibiler. Umarım yeni kitaplarında biraz değişikliğe gider, yoksa okumak için zaman ayırmakla uğraşamayacağım...
6/10
Bu kitabı okumak, günler süren bir kabusun içinde yaşamak gibiydi. Karakterlerin hepsi birbirinden karaktersizdi. Dallas dünyadaki en sığ insan. Her gün öğlen üç gibi uyanıyor, bütün gün hayvan gibi yiyip içiyor, bı taraflarını kaldırabilirse dışarı çıkıp geziyor, sonra da eve gelip yatıyor. HER GÜN. Romeo en azından üniversiteni bitir elinde diploman olsun diyor, sanki anasına küfretmişsin gibi kiyametleri koparıyor asssssla okula falan gitmem ASSSSSLA diye. Ki Romeo desen, sığır daha medenidir kendisinden. İsterse dünyanın en travmatik sebebi olsun, CAK CAK SAKIZ ÇİĞNEYEN ADAMDAN NEFRET yaa! Ara sıra o sakızı patlatıyo bi de Allah kahretsin okurken sinirden gözüm seğirdi sürekli. Hele bir de o konuşmaları yok mu! Yatıyor kalkıyor, bizim avanak kadın karakterin yüzüne yüzüne ne kadar salak biri olduğundan bahsediyor. Tamam kadın salak, biliyoruz, ama bunu sürekli çok rencide edici bir şekilde dile getirmesine asla gerek yok. Ve gelelim tüm kitap boyunca beni en sinirlendiren şeye. "İneği satın alan benim, sütü ilk ben sağarım." NE DEMEK??? Bu nasıl iğrenç bir dil kusacağım yemin ederim öğürüyorum şu an. Ayrıca herkes Romeo'nun arkadaşlarıyla mesajlaşmaları çok komikti falan demiş, komedi görmesek inanacağız. Hiçbir esprisi yoktu o kısımların da. Kitap komik bir kitap da değil zaten, nesine bu kadar kahkaha attınız anlayabilmiş değilim. Koca bir çöp.
1/10
"Ne düşündüğünü söylemen için sana bir peni versem?"
Hayat, bir çatının kenarında yürüdüğümüz uzun bir yol. Doğduğumuz andan beri yürüyor, yürüyor ve yürüyoruz ama bazen, bazılarımız, kendini o ince yoldan aşağı düşerken buluyor. Bazıları bunu kendi seçiyor, bazıları bunu seçmeye zorlanıyor. Kellan belki buna zorlandı, belki de bunu kendi seçti, bilemeyiz. Ama bileceğimiz bir şey var ki o da o gün,
Son derece vurucu ve bir o kadar da hüzünlü bir kitaptı Sığınak. Kai'nin kitabı olmasına rağmen, okurken pek çok yerinde Demon için ağladığımı itiraf etmeliyim. Tabi ki yaptıklarına bir bahane olmamalı ama yaşadığı şeyler o kadar ağır ki... Kardeşi ile aralarındaki iletişimi genel okuyucu hastalıklı bulsa da ben değerli buldum. Hiç sağlıklı bir iletişim ve sevgi görmemiş, hem duygusal hem cinsel istismara uğramış bir çocuğun kurabileceği bağların da hastalıklı olması kaçınılamaz elbette. Attığı her adımın, yaptığı her davranışın ve ağzından çıkan her bir kelimenin kaynağının ne olduğunu görebiliyor ve bu sebeple ister istemez karakterle empati kuruyorsunuz. Kötü biri olsa bile seviyorsunuz. Bunun bir sebebi de biz kadınlardaki "I can fix him" manyaklığı ama bu da başka bir tartışmanın konusu:)
Kitap, ilk kitapta olduğu gibi bu kitapta da genel okuyucu kitlesinin ahlakına ters düşecek sahneler barındırıyordu. Dark kategoride kaçınılmaz bir şey tabii bu. Yine de Banks malum günah çıkarma kabini sahnesiyle Fleabag'in hayallerini yaşamış diyebilirim. Üçüncü kitap yakın zamanda çıkacakmış bildiğim kadarıyla, umarım bu sefer çok daha fazla Demon okuma şansımız olur.
9/10
