Evet. Bu dünyadan bir Cahit Zarifoğlu geçti. Soyadı gibi zarif, nahif, ince ruhlu bir adam. Kendisini acz olarak tanımlıyor. Yedi güzel adamın kurucularından.
Hepimiz az çok bir yerlerden o birbirinden değerli ve kıymetli şiirlerine denk gelmişizdir. Ve şu da bir gerçek ki; dilinin ne kadar zor ve anlaşılmaz olduğudur. Hatta şiirlerinin kapalı ve anlaşılmaz olduğunu dile getirenlere şunları söyler: “Hiç kimse, şu ya da bu şiiri anlamak zorunda değildir…Şiirimi bana şikâyet ediyorlar. Anlamıyorsa niye rahatsız oluyor bilmem? Ben de botanikten hiç anlamam…” Okuyucudan belli bir kültürel donanım bekliyor Cahit Zarifoğlu. Şiirinin aslında kapalı olmadığını, zor anlaşılır olduğunu, bu zorluğun da şiirin kendisinden kaynaklandığını ve şiiri anlayabilmek için bu şiirin diline aşina olmaları gerektiğini vurguluyor. Ve Cahit Zarifoğlu’nun şiirlerinin bu denli kapalı oluşuna Rasim Özdenören şu ifadelerde bulunuyor: “Cahit Zarifoğlu’nun şiiri bunca anlaşılmaz, kapalı ya da zor anlaşılır bulunmasına rağmen, şimdiye kadar hiçbir aklı başında şiir okuyucusu (eleştirmen ya da okuyucu olarak) bu şiirleri reddetmek, yok saymak cesaretini gösterememiştir.”
Onun şiirlerinin, kullandığı dilinin kendine has olduğunu ve her mısrasından kendimize birer pay çıkartmamız gerektiğini düşünüyorum.
Ve bu değerli kitabımız, “İşaret Çocukları”, “Yedi Güzel Adam”, “Menziller” ve “Korku ve Yakarış” adlı eserlerinin bu kitapta toplanmış halidir.
“Sevmek de Yorulur” ve “Sultan” şiirlerinin bende ki yeri ayrıdır.
Evet. Bu dünyadan bir Cahit Zarifoğlu geçti.
İyi ki…
Şiirler kitabında bir araya gelmiş. Kimini bağımsız olarak
