Sapho, bana Kamelyalı Kadın'ı hatırlattı. Bu benzerliğin sebebi kadının yaşadığı metres hayatı ve bu hayatı kabullenerek onunla aşk yaşama cesareti gösteren erkek elbette. Her iki kitap da bu konu üzerine yazılmış olsa da birbirinden çok farklı. Kamelyalı Kadın'da çok daha temiz ve masum bir aşk okurken, Sapho'da çok daha hastalıklı bir ilişki gördüm. Aşktan ziyade kötü, zararlı bir bağımlılıktı. Her iki tarafı da yiyip bitirdiği halde ve taraflar bunun farkında oldukları halde bağımlılıklarından bir türlü vazgeçemiyorlar. Onca acı, keder, üzüntüden sonra kadın nihayet anlıyor sevmenin kendisine verdiği zararı. Biraz da sevilmek istediğini söylüyor. Bence en etkileyici olan da buydu.
Kitabın anlatımını da biraz karışık bulduğumu söyleyeyim. Okurken kolay akmayan, kafa karıştıran bir dil vardı.
