Otopsim
Jean-Louis Fournier
Yorumlar ve İncelemeler
"Gülmek bir insandan diğerine giden en kısa yoldur."
Otopsi masasında kesilip biçilirken hayatını masaya yatıran bir Fournier. İç ses, kadavranın üzerinde çalışan kadınla bir bağ kurma derdinde. Yalnızlık ölünce bile çekilir dert değil demek. Hazır uzanmış masaya, hani zaman da bol, geçmişe gitmeden olmaz. Biraz özeleştiri yapıyoruz, biraz övüyoruz kendimizi, biraz pişmanlıktan, biraz iyi ki’den koyuyoruz. Mizahla silip parlatıyoruz sönük kalmış kısımları. Burukluklara dikiş atıyoruz.
Yani, Fournier, güzel. Her zamanki gibi muzip. Süslenmeye ihtiyacı olmayan cümleler, akıp gidiyor. Ama yine de bir şey eksik bu kitapta.
Bu, benim Fournier’den okuduğum dördüncü kitap. Hepsinde benzer bir üslup, yaklaşım, yöntem olsa da, her birinin kendine ait bir kimliği vardı kitapların. Ne bileyim, 
Asla Kimseyi Öldürmedi Benim Babam ’ı okurken ‘çocukluk’ gözlerini kırpıştırıyordu. 
Dul’u okurken, yaşlılık ve yalnızlık belini tutarak oturmaya çalışıyordu. Otopsim ise, diğer tüm kitaplarına biraz benzemiş, hepsinden biraz olmuş, ama kendi kimliğini bulamamış gibi geldi bana.
Otopsi kitabı benim Fournier'ın en merak ettiğim eseriydi. Onun eşinini,annesini,babasını anlattığı eserlerindeki tadı alınca bambaşka bir istekle almıştım kitabı elime.Çok beklentiye kapıldım sanırım. Bizim muzip yazar Fournier ölmüş bedenini içeriden gözlemliyor ve bedeni üzerinden çevresini, anılarını tekrar yaşatıyor okuruna. Ölmeden ölmüş gibi yapan yazarımız belki de henüz hayattayken yaşamın değerini bir nebze anlatmayı amaçlıyor.Onun eserleri arka arkaya okuduğum için sanırım aynı şeyleri 2-3 kitabında da tekrar okumuş oldum,bu yönüyle yazarı kendini yinelerken yakalamış oldum.
Eğer bu anlatı benim Fournier'dan okumuş olduğum ilk eser olsaydı,eminim ki diğer eserlerini merak etmezdim ve okuduğum son kitabı olurdu.Gelişigüzel yaptığım sıralamada tam on ikiden vurmuşum :) 
Otopsim 
Jean-Louis Fournier
