"Bir kalbi derinden sarsmak için kader her zaman sillesini vurmaya, güçlü darbesini indirmeye gerek duymaz; aksine kaderin insan hayatına müdahale etmek için duyduğu karşı konulmaz İsteği, sıradan bahanelerle meydana gelen yıkımları körükler. Bu ilk hafif temasa bizler, kendi yetersiz dilimizde "vesile" deriz ve onun küçük görünen etkilerini genelde müthiş bir etki yaratan gücüyle şaşkınlıkla karşılaştırırız. Ancak nasıl ki hastalığın kendini belli etmesi, hastalığın çok küçük bir parçasıysa, gün yüzüne çıkan ve yaşantı olarak nitelendirilebileceğimiz kısmı da insan kaderinin çok küçük bir parçasıdır. Kader daima, dışarıdan ruha temas etmeden çok önce kişinin ruhunda ve bedeninde dolaşmaya başlar. Kendinin farkına varmak, kendini savunmaktır ve çoğu zaman bu boşunadır. Ancak insan bütün bunları fark ettiğinde, zaten artık her şey için geç olmuş demektir." Diye başlıyor kitap.
Salomonsohn adındaki yaşlı adamın ailesi ile gittiği tatilde gecenin bir yarısı geçirdiği bir rahatsızlık ile uyanır. Ve o anda yaşadıklarını sorgulamaya başlar. Bu sorgulama ona etrafında olan biteni daha dikkatli inceletiyor. Ve bütün hayatını aslında kızının, eşininin mutluluğuna ve rahat bir hayat geçirmelerine adamış olduğunun ama ailesinin aslında ona ne kadar yabancı olduğunun farkına vardırıyor, ve o anda hissizleşiyor. Kendisini o hayattan tamamen soyutluyor son zamanlarını babası gibi klisede geçirmeye başlıyor.
Ve sonra... Artık canı yanmıyordu. Fakat yine de içindeki bir şey küle dönüyor ve çürüyordu. Ve yavaş yavaş kalbinin çöküşü başlamıştı.
