Stefan Zweig'ın yine kısa ve etkili bir romanı.. Yaşlı ve hasta bir adamın yalnızlıktan (kalabalıktaki), kederden ve anlaşılamamaktan günden güne eriyişini anlatıyor.
Erik H. Erikson'un "Benlik bütünlüğüne karşı umutsuzluk" evresine iyi bir örnek oluşturan bu hikaye; yaşlı adamın yerine kendimizi koydurup onun neler hissettiğini çok güzel bir biçimde betimliyor. Okurken içimden sürekli bu adama hadi kalk, konuş, bir şeyler yap ve içini dök dedim fakat okumaya devam ettikçe o yaşlı adam oldum. Anlatım bana o kadar ustaca geldi ki bir duygu bir okura ancak bu kadar başarılı aktarılabilirdi.
Hikayenin son cümlesi ise kitabı özetler nitelikte: "...kalbi artık onu incitmeyi çoktan bırakmıştı."
Umarım hepimiz bir kalp ölmeden önce onun için bir şeyler yapabiliriz ya da kalbimizin ölüşünü seyretmek zorunda kalmayız.
