‘Üzerinde kırmızı bir kazak olan, saçları kısacık kesilmiş, isminin ‘bilili’ olduğunu söyleyen oğlan, mağazanın girişimde annesini yanına çağırıyor.
Yetmiş yıl sonra seksenli yaşlarını sürmeye başlamış hayat dolu Jean Louis, tüm panjurları kapalı olan komşusunun evinin kapısında öfke içinde tepinip söyleniyor.
Yanında biri olsun istiyor. Acı veren yalnızlığına daha fazla katlanamıyor.’
.
Biz seksenli yaşlarını sürmeye başlayan adamı dinliyoruz. Alabildiğine yalnız olan o adamı. Eşini kaybettikten sonra içinde oluşan o koskoca oyukla birlikte.
Öyle alışmış ki ‘yalnız olmamaya’. Bisikleti bile çift kişilik örneğin.. Baktığı tabloyu beğenip beğenmediğini söyleyecek kimse yok yanında.
Ama en nihayetinde kim yalnız değil ki? Peki ya buna rağmen neden bu kadar çok insan var? Ve neden giderek çoğalıyor yalnızlar?
.
Jean Louis Fournier okumak (ki sıradaki videomda kendisinden bahsediyorum) bana çok dokunuyor. Bu kitapta da kendimi olduğumdan yalnız hissettim. Onun hisleriyle dolup taştım.
Sayfaları hem yorgunluk hem de iştahla çevirdim. Bir deftere alınan notlar gibi yazıyor olması, yazarken yazdıklarıyla tamamlanması da bana çok özel geliyor. Kendinden yola çıkıp, bir başka yola sapmayıp karşısındakine varmasında sadelik saklı.
Süslemeden, taşmadan, tam kararında…
Velhasıl baskısı tükenmeden (ki diğer kitaplarında var bu sorun) almanızı tavsiye ederim!
.
Ayşe Ece çevirisi ve Nahide Dikel kapak tasarımıyla-
