İçsel bir çığlığın devrimi olarak değerlendirme imkânımız var mıdır Acibe’nin hayatını? Kendince bir kaçış ve umudun son kırıntıları ile yaşamaya çalışış tüm sefil ve zor hayatı ile. Ve sonunda ‘bazı yalnızlıklar insana iyi gelir.’ Gibi bir cümle ile hayatına kapanış yapmış.
Uzun zamandan sonra bu kadar etkili ve sarsan bir kitap okumamıştım. İnsan bu kadar acımasız, sağır, duygusuz ve sadece kendine aciz olabiliyormuş. Kitapta boğazımız az düğümlenmedi değil ama Acibe’nin baş etmeye çalıştığı hangi sorunlarla baş etmeye çalıştık?
Ya ailesine ne demeli. Şiir yazan alkolik bir baba, Casanova şeklinde bir anne, kendi ideallerinin peşinde koşan bir abla ve sonradan kardeşini geride bıraktığı için abla. Aile de çocuğa ve kişilere verilen sevgi, saygı, anlayış çok önemlidir.
Hayata geç kalmak, erken koşmak ya da olmayacak saçma düşlerle yaşamak için bu hayatta değiliz.
