"İnsanın üç günlük ömrü kalsa, eksik bıraktıklarını tamamlardı. Bak bu doğru: Hem ölüme yaklaştıkça derdi, insanın yüreği daha da insancıl duygularla, iyilikle dolup taşar."
Sevgili Dost,
Her defasında bu iki kelimeyle başlıyorum mektubuma. Çünkü bu iki kelimeden her biri, gücünü diğerinden alıyor. Sevgili olunmadan dost, dost olunmadan sevgili olunmuyor.
Bir kişi kendinden , kendi koşullarından , doğduğu topraktan, altında yaşadığı gökyüzünden, yaşadığı ilişkilerden, zenginleştiği dilden , en küçük ayrıntılardan nasıl sıyrılırda bir başkası olabilir? Olabilse de niçin?