Yıllardır biriktirdiğim tüm gözyaşlarımla ağlıyorum şimdi... Yenildim, kaybettim, kabul ediyorum. İnsanın insana ettiğini "vahşi" dediğimiz hayvanlar yapmıyormuş artık biliyorum. Yorgunum ve bu yorgunluğum ancak toprağa kavuşunca dinecek hissediyorum. Bedenim hala burda görünüyor olabilir ama ruhum bu dünyayı terk edeli çok oldu. Yaratılanlardan umut etmeyi bırakıyorum, umudu da yüklenmeden bir bilinmezliğe belki de sadece benim bihaber olduğum bir yere doğru yürüyorum. Umut etmeyi de size bırakıyorum...
Sığınacak hiçbir yer, tutunacak tek bir dal bırakmadınız bana, tebrik ediyorum. Neyin yetip neyin yetmeyeceğine de siz karar veridiniz ya. Size sonsuz bir sessizlikle cevap veriyorum. Uğraşmayın artık, kelimelerimi sizden özenle saklıyorum. Bakmayın şu halime, son çırpınışları bunlar içimde kalan tek tük cümlelerimin. Onları da özgür bırakınca geriye "hiç" kalacağım. Başladığım ilk noktaya varana kadar susacağım.