“Azil, Türkçede görevden almak, Arapçada hamileliği engellemek uğruna kadının haricine boşalmak anlamına gelir. Asil, görevden alınmış ve insanlığı döllememesi için, dışına terk edilmiştir. Çünkü, kendisine sunulmuş olan bilgi, yetenek ve düşüncelerin ağırlığından zihni kapanan ve delirmiş olan milyonlarca haberciden biridir. Delirenler, affedilmez ve terk edilir. Bu da, suçu olmayan bir insana verilebilecek en büyük cezadır. Deliren habercilerin sonu, intihar değilse, linçtir. Benzersiz zihinlerini yönetmeyi öğrenip, hayatta kalanlarsa, peygamber olarak bilinir.”
Hakan Günday’ın zekasına hayran kaldığım eseri oldu sanırım. Bir insanın zihnindeki iki kişiliğin çarpışması sonucu sürüklenilen son inanılmaz etkiledi beni. Yazarın Piç kitabını çok beğenmemiştim ama bu kitapta edebiyatı psikolojiyi felsefeyi ortalayıp döktürmüş bence. Asil’in ya alışılmış ortalamanın üstünde farklı bir zekası vardı ya da korkunç kötü bir karakteri. Romandaki bazı kısımların gerçek mi hayal mi olduğunun havada kalmış gibi olması tekrar tekrar o kısımların okunmasına sebep oldu bende.
