Bukowski’nin ölmeden önce yayımlanan son kitabıymış Pulp… Bilmiyordum. Garip hissettim kendimi. Ölümün, tek gerçeğimiz olduğunu bildiğim için miydi bu his?
Yaşamımız boyunca, hayatın anlamını arar dururuz. Ne, neden, niçin, nasıl… Bir sürü soru. Cevapları öldükten sonra mı buluyoruz? Bu dünyada bulamayacağımız kesin de, anlam aramayı mı bırakmalı bilemedim ki…
Bukowski okumayı çok seviyorum. Aslında hepimizin bildiği, deneyimlediği gerçekleri farklı bir dille anlatıyor sadece. Kendine has bir dille. Üstelik estetik kaygısı da yok, sadece anlatmak istediği şeyi anlatıyor, aklından geçeni olduğu gibi yazıyor. Beğenilmek gibi bir isteği de yok. Yazmak istemiş ve yazmış o kadar. Zaten çoğu kitabında da beğenmiyorsan okuma diyor. Haklı.
Yani aslında şöyle, günlük hayatımıza kurgulayacak olursak bunu; beğenmiyorsanız okumayın, sevmiyorsanız muhattap olmayın, tasvip etmiyorsanız yapılanları siz yapmayın. Bi rahat bırakın milleti. Kim neyi nasıl yapmak istiyorsa yapsın, kim nasıl yaşamak istiyorsa yaşasın. Yargılamayın. Size ne?
Herkes, toplumun uygun gördüğü bir kalıba uymak zorunda değil ki. İsteyen istediğini istediği yaşta yaşayabilir yada yaşamadan ölür gider.
Tek bir hayatımız var ve lütfen herkes kendi hayatına baksın.
“Tanrım, ne kadar sıkıcıydılar. Tıpkı insanların çoğu gibi. Yeni, ilginç hiçbir şey kalmamıştı artık hayatta. Her şey ruhsuz ve ölüydü. Tıpkı filmler gibi.”
