Cahit Zarifoğlu'nun mektup yazma konusunda ayrı bir hassasiyeti olduğunu, hayatı boyunca çok fazla mektup yazdığını daha önceden okumuştum. Bu kitapta çoğunluğu Mavera dergisinin çıktığı yıllara ait olan mektuplar oluşturuyor. Mektupların bir bölümü beraber yola çıktığı dava arkadaşları olan yazarlara, bir bölümü yazarlığa hevesli dergiye şiir, hikâye gönderen gençlere, bir bölümü davaları için uğraşan dergiye abone toplamaya çalışan dostlarına, az bir miktarı da ailesine yazılmış.
Zarifoğlu dergiye gönderilen eserleri inceliyor, değerlendiriyor ve karşısındaki gençleri kırmadan onları yüreklendirerek kalemleriyle ilgili fikirlerini beyân ediyor. Bu mektuplar onun sanata, edebiyata bakışını anlamak noktasında bizlere yardımcı oluyor. Aynı zamanda dönemin imkansızlıkları, zor koşulları altında Mavera dergisini ayakta tutabilmek, okuyuculara ulaşabilmek, kaliteli içerikler çıkartabilmek adına çektiği sıkıntılara ve çabalarına şahit oluyoruz. Zarifoğlu yalnızca bir şair-yazar değil, ülkesi, inancı ve davası adına sorumluluk yüklenmiş bir yürek. Mektuplarında da bu konudaki hassasiyeti görülüyor. Genç şairlerin ya da dostlarının eserlerini değerlendirirken aynı zamanda onlara müslümanlığın gerektirdiği gibi yaşamayı, o bilinçle hareket etmeyi, iyiliği, güzelliği anlatmayı, kusurları örtmeyi tavsiye ediyor. Eşi Berat Hanım'a yazdığı mektup ve şiirde de onun kaleminin, yüreğinin zarifliğine şahit oluyoruz. Şiirlerinde olduğu gibi, mektuplarındaki o nahiflik de yüreğinize işliyor. Okumanızı tavsiye ederim.
