Bize sorsalar "ne ile yaşıyorsun", "ne için yaşıyorsun" diye, cevabımız basite kaçar şahsen. "Ailem için, kendim için, hayallerim için yaşıyorum" "sevdiklerimle, yanımda olanlarla yaşıyorum" gibisinden yanıtlar veririz. Fakat bunlar biraz iyimser yanıtlardır, elbette bunlar için de yaşıyoruz, bu inkar edilemez. Bunun yanısıra hiç iyi olmayan şeyler için de yaşıyoruz. Hırs için yaşıyoruz, öfkelerimiz için yaşıyoruz. Kendimizle yarışmak için yaşıyoruz, acılarımızı, sevgimizi, kimi zaman da varlıklarımızı yarıştırmak için yaşıyoruz. Bazen yalnızca kendimiz için yaşıyoruz, bize iyi gelen fakat başkalarına kötü gelen şeyler için yaşıyoruz. Biz insanlar; doymayan nefsimizi doyurmak için yaşıyoruz. Lev Tolstoy da bahsi geçen konuları çok güzel bir şekilde kaleme almış. İnsan sevgiyle yaşar, severek yaşar, iyilikle yaşar. Gözünü hırs bürümüş insanların sonu iç açıcı değildir. Azla yetinmeyi bilmeyen fazlasına ulaşamaz. Ölüm baki, yaşam ise fanidir. Bunu göz önünde bulundurarak yaşamalıyız. Sevgiyle yaşamalıyız :') emin olun ki herkes sevgiyle yaşasaydı, her şey daha güzel olurdu. :)
Lev Tolstoy'un bu eseri mutlaka okunmalı, verilen öğütlerden nasiplenmeli.
