Yaşar Kemal insanları o kadar iyi anlatıyor ki bildiğinizi sandığınız insanları defalarca görüyorsunuz romanın içerisinde.. Okuduğum en güzel romanlardan bir oldu.. Bir bakmışsınız Çanakkale'desiniz bir bakmışsınız Arabistan çöllerinde, Fırat nehrinde, Ege adalarında. Ezidilere olan merakımı arttırmış bir kitap.. Yıllar geçse de aklınızda gözünüzde canlandırdığınız anlar kalacak. :). Bir adaya yerleşip orda yaşayacak tek insan olma isteği de cabası. Ne güzel tasvir etmiş Yaşar Kemal, mıh gibi kazımış aklımıza.
Mesela mübadele konusunda da aynı şeyi anlatmaya çalışıyor; siz istediğiniz kadar bir milleti göçe sürükleyin, diyor, toprağından ayrılmak zorunda bırakın, elbette birileri çıkar hiçbir şekilde yıllardır yaşadığı adasından ayrılmaz. Yani kitap, bir yandan yok edilmeye çalışılan halkların hüzünlü hikâyesiyken diğer taraftan başkahramanı umut olan, birçok yıkım sürecinde dâhi var olmaya çalışan insanların öyküsü niteliğinde.
İnsanlar mı dünyayı çirkinleştiriyor, kirletiyorlardı ,acaba?
Yaşar Kemal; günlerce aç ve susuz kalıp, açlıktan kurtlu sular içip ölümlerden ölüm mü beğendin? Binlerce kokmuş ölüyü taşıdın mı sırtında?
