Kitap o kadar hafif o kadar narin yazilmis ki,insan okudukca masallarda geziyor gibi.İnsani dinlendiren bir kitap.Don Quijote(Don Kişot) cok hayalperest,cocuk ruhlu bir insan.İnsan hayallere bu kadar dalinca aklini gercekden kacirir mi?yoksa oyle gorunmek mi ister?kim istemez ki,hicbirsey dusunmeden yeni maceralar yasamak?Kahramanamiz bana hayalperest birinden daha cok akli basinda biri gibi geldi.Bence hayatini renklendirmek istemis ve yeni maceralara atilmis.Tabi her yapdiginin cezasida var sefasida.Yolda talihsizlikler yaşasada sonucda yaşamiş.Hersey iyisiyle kotusuyle guzel diyil mi bu hayatda?Belkide kendi sinirlarini aşmak istemisdir,belki hic olmadigi kadar cesur olmak istemisdir?Sancho Panzaya gelince cikar ugruna bu yola girsede Don Kisota gercekden guvenen inan,onu gercekden destekleyen tek insan.Herkes yaninda boyle birine ihtiyac duyar.Zaten herkesin atdigi her adimda bir cikari yok mudur?Kimine gore macera,kimine gore ada...Bu iki insanin bir birine ihtiyaci vardi.İnsanin insana ihtiyaci oldugu gibi...Bu romandan ogrendigim insan inanirsa yapamayacagi hicbirsey olamaz.Sonunda ne olursa olsun bu iki insan icin bu yola cikmak gerecekden guzel sonuclandi.İnsan yoldan cok sey ogrenir.Hayat da bir yol diyilmidir?Arkadaslarinin Don kisotu ikna etme şekli de cok guzeldi,bir insana ulasmak icin ancak onun anlayacagi dilden konusmak gerekdigini gosterdiler bize..
