Annesi, babasının öldüğü yaşlarda kalıp, hemen hemen hiç büyümemiş bir kız çocuğu Feride...
Tek bir kişiyi sevmek..
Tek bir adamı sevmek...
Sonra, kapamak o defteri. İstememek, reddetmek, sadece yaşamak. Diğer erkeklerin seveceğine inanmamak veya önemsememek, ihtiyaç duymamak.. nasıl olsa bir'i de aynı, bin'i de.
Sevgi, insanın özüne yerleşmeye niyetlenirken, inkâr edilir. "Hayır, yok, ne münasebet!" diye tekrar edersin içinden. Ama kalbin onu gördüğü zaman verdiği tepki bambaşkadır. Ne kadar kaçsan da, korksan da, utansan da o mini minnacık öz yurt edinmiştir bir yerlerde. Çıkartabilmek mümkün mü?
Tam teslim oldum derken, bu defa aşkla beraber, ihaneti de tadar, öğrenirsin. Hiç düşünmeden çekip gidebilecek kadar cesur olabilir misin? Yoksa olmazlara mı sığınırsın.
Yitip giden nedir tam olarak bu noktada; körü körüne bağlılık. Sen kendi duygularını hesaba çekerken ve kendinle meşgulken, unutursun sevdiğinin de erkek olduğunu. Senin Öz'üne yerleşen aşk, onun sadece dilinde kalmıştır.
Feride' nin tabiriyle" Ben zaten senin sadece çocuklarının annesi olabilirdim. Bundan fazlasını düşünmek aptallıktı."
Bu kitabın tek kusuru yazarın kadın değil erkek olması. Kâmran'a da hak verebilmesi. Benim için güçlü bir karakter Feride, cumhuriyet dönemini düşünürsek.Jane Eyre, Elizabeth Bennet kadar güçlü bir karakter.. bizim de Feride'miz var diyebiliriz.
Feride-Kamran aşkı olarak okudum. Sadece Feride' nin duygularına odaklandım. Keyifliydi. Tavsiye ederim..
