İyi zamana, “faydasız” şeylerden kurtulmuş ruh erişebilir ancak. Ruhu arzulamaktan kurtaran boşluk zamanı derinleştirir. Bu derinlik her anı varlığın bütünüyle, onun kokulu ebediliğiyle birleştirir. Zamanı radikal bir geçiciliğe iten şey arzudur çünkü ruhun hızla ileri atılmasına yol açar. Ruh sükünetle durduğunda, iyi zaman meydana gelir.