İndiki kimi yadımdadır.2 aprel şənbə günü idi.8-ci sinifdə oxuyurdum.O vaxtı bizdə şənbə günüdə dərs olurdu.Axşamdan çantamızı,dərslərimizi hazırlayıb,səhəri dərsə getmək üçün səbrsizliklə yatdıq.Amma axşam eşitdiyimiz o səslər,atama dayanmadan gələn zənglər,atamın yuxulu-yuxulu zəngləri açıb sonradan müharibə başladığı xəbərini deməsi,əsgərlərin
Refah'ta diri diri yanarak öldürülen Gazzeli bir çocuğun vasiyeti:
Eğer ölürsem veya savaşta şehid olursam,bizi yüzüstü/yardımsız bırakan Arap liderlerini asla affetmeyeceğim.Yiyecek ve içecek olmadan zor günler geçirdik ve genç yaşıma rağmen saçlarımı ağartan bir kuşatma yaşadık.Allah sizi affetmesin ve sizi bağışlamasın.Vallahi 7 kat göğü yaratana (Allah’a) sizi şikayet edeceğim.Affına sığınıyorum anne,seni çok seviyorum,(bu dünyadan) ayrılığım için üzülme.Mısır,Yemen,Ürdün,Cezayir,Libya,Lübnan,Tunus,Sudan,Somali ve Malezya halklarına ve bizi destekleyen tüm halklara mektubumdur:Kendi hâline terkedilen gazze size emanettir.Unutulan gazze size emanettir.Size yemin ederim ki ve size vasiyet ederim ki,ben sizi çok seviyorum…Bizi yüzüstü bırakmayacağınıza inanıyorum.Mektubumu bulan herkes onu paylaşsın.Ben Allah’ın izniyle (inşaAllah) şehidim.
Muhammed Abdulkadir el-Huseyni! (10 yaşında!)