Dostoyevski_Ölüler evinden anılar adlı romanında, Akulka'nın kocası ( bir öykü) kısmında 306-322, hiçbir okuduğum kitapta o sayfaları okurkenki hissiyatı yaşamamıştım.
Lennie’ye döndüm: “Atla suya dedim” Atladı. Hiç yüzme bilmiyordu. Biz onu çıkarana dek nerdeyse boğuluyordu. Onu çekip sudan çıkardım diye bana öyle minnet duydu ki “atla” diyenin ben olduğumu hepten unutmuştu. Onunla bir daha dalga geçmedim.