Sabitlenmiş gönderi
"Tek yapabileceğimiz, beklemek ve dünyanın nasıl tepki vererek yok olacağını görmek. Artık bu iş Tanrı'ya kaldı."
Ardımda, kentin içinde, geniş ve dümdüz yollarda, lambaların soğuk aydınlığında, korkunç bir toplumsal olay can çekişiyordu.
"sözcükler kaybolmuş ve onlarla birlikte nesnelerin anlamları, kullanılış biçimleri ve insanların üzerlerine çizdikleri belli belirsiz işaretler de kaybolmuştu."
Okur Takip Önerileri
“Geleceği görüyorum. Şurada, sokakta işte, şimdiden biraz daha solgun.”
“Hiçbir şey değişmedi, ama yine de her şey başka bir biçimde var olup gidiyor. Anlatamıyorum.”
iki kent arasındayım, biri bilmiyor beni, öteki de tanımıyor.
insanın gizlisi saklısı olurmuş, ruh hali değişirmiş, bazı duygular anlatılmazmış...
Şu an ne mutluyum ne de mutsuz. Sadece her şey geçip gidiyor.
Ne olduğundan emin değilim ama insan toplumunun temelinin ekonomi olmadığından eminim.
İnsanlara karşı, korkudan titrerken yine insan olarak ne söylediğime ve ne yaptığıma dair
atomlarıma kadar en ufak bir güvenim bile olmadığından, sahip olduğum tüm ıstırabı, göğsümün içindeki ufak bir kutuya saklayıp, bu kederin ve öfkenin ne pahasına olursa olsun açığa çıkmasına izin vermeden, masum ve iyimser bir karaktere bürünerek, tam anlamıyla bir soytarıya dönüştüm.
Buna nasıl tahammül ediyorlar? Her günü pes etmeden, umutsuzluğa kapılmadan,intihar etmeden, hatta siyaset tartışmaya devam ederek nasıl atlatıyor?
Burada geçmiş ile gelecek arasında gerili, sallanıyorum.
"Son zamanlarda kimse mutlu değildi. Dünya sanki bir mağaraydı ve güvende olup olmadığımızı ya da daha aşağıya inmemiz gerekip gerekmediğini bilmek bile zordu."
