Gülben
@metaforikanestezi
Büyük çöküntü ve melankoli anları dışında neşeli
145 okur puanı
Ağustos 2021 tarihinde katıldı
Babamın Kafasındaki Ölümcül Fikirler
Acı çekiyordu babam. Zihinsel bir acı. Öte yandan ona göre, zihinsel dünyasında ve günlük hayatında acı veren kopuşlar yaşamayanlar, buna cesaret edemeyenler, insanı aptallastıran bir sürekliliğin esiri oluyor, bunun sonucunda da zamanın geçişine, yaşlanmaya ve ölmeye akıl erdiremiyorlardı.
Oysa babam her şeye akıl erdirmek istiyordu.
Ölüm, yaşayabilmek için sonsuzca kaçındığımız, ama sözcükleri yaşatabilmek için kucak açtığımız
PAVOR NOCTURNUS
YA DA DELİKLİ UYKULAR
Yüzü olmayan bir palyaço, elleriyle olmayan yüzünü örtüyor ve ağlıyor. İçerden ağlıyor ve ölüyor.
Zaman yüzünü eskitemez çünkü yüzü yok
Okur Takip Önerileri
Küflenmeye yüz tutan sadece kitaplarım, resimlerim, gardırobumun arkası, çalışma masam değil. Ben de eskiyorum,yaşlanıyorum.
Bir labirentte sıkışıp kalmıştı; çıkışı bulamayacağın korkusuyla yürüdüğünden, sıklıkla adımlarını hızlandırdığın,hız kazandıkça kalbinin atışını duyduğun, böylelikle yaşadığını hatırladığın ancak bunu fark ettiğinde fazlasıyla yorulduğun için yavaşladığın, cıkışa yaklaşmak yerine hep uzaklaştığın, hep döndüğün, hep içinde kaldığın çemberin, hep sıkıştığın, hiç çıkamadığın, çıkamayacağın bir labirent...
Gerçek mutlu anları anımsamakta güçlük çekiyorum
Bir aynaya uzun süre bakarsam, an gelir yüzüm anlamını yitirir
"Yirmi yıldır belli bir mutluluk deneyimim olmadı. Beni yiyip yutan bu yaşamı bütünüyle tanıyamadım."
Yazısız bir mezar taşısın belki
Ama kendisi yazı olan
Ona hem öyle uzak ve hem öyle yakın.
saçtığımız kelimeler oranında ölürüz. Konuşanların sırrı yoktur. Ve hepimiz konuşuruz. Kendimize ihanet eder, kalbimizi teşhir ederiz; her birimiz dile gelmezliğin celladıyızdır; her birimiz sırları, en başta da kendi sırlarımızı yok etmek için yırtınırız
her geceden sonra, kendimizi yeni bir günün karşısında bulduğumuzda, o günü doldurma gerekliliğinin gerçekleştirilemez oluşu içimizi ürküntüyle doldurur; ve ışık içinde nerede olduğumuzu şaşırmış bir halde, sanki dünya az önce sarsılmış ve kendi Yıldız’ını icat etmiş gibi, bir teki bile bizi zamanın dışına çıkarmaya yetecek olan gözyaşlarından kaçarız.
Aşırı hassas yalnızlıklarımız, ötekiler için ne cehennemdir.
baktım akşam herkesin kabul ettiği kadar akşamdı
hiç bir meşru yanı kalmamıştı hayatımın.
Dünya dedikleri samut küp
Acılar tınladıkça bende
Hep seni seslendirir.