(...) Her defasında gözyaşlarımdan arındım, yeniden başlayabilmek için, sabaha açacak tomurcuk gibi, günün ilk ışıklarına. Günün ilk ışıkları her zaman müjdeydi.
Samanyolu’nun en uzak yıldızları bile daha yakınımdı. Kimseyi tanımayan, bugüne kadar kimsesi olmamış bir yabancı gibi. Kendi evimde yabancı, kendime uzak.
Sayfa 113 - Everest Yayınları, 2. basım, Nisan 2024Kitabı okudu