Çocuklarının gelişim evrelerinde "orada olan" babalar, onlara ne büyük bir iyilik yapıyorlar! Babaları kendileriyle ilgilenen çocuklar duygularını daha iyi düzenliyor, daha yüksek toplumsal ve eğitimsel başarı gösteriyorlar.
Keder, canlılığımızın bir alameti gibi, ne yani dünya o kadar acı, vahşet ve zalimlikle doluyken ağız dolusu gülmeye devam edebilir miyiz? Bir ıstırap bizim en yakınımıza kadar sokulmadı diye onu yok sayabilir miyiz? Dünyanın bütün feryatlarını duyan biri, başını çevirip gidemiyorsa erdemli bir keder ona yoldaşlık ediyor demektir.
Erdemli keder: Değiştiremediğim her kötülük karşısında kalbim hüzünle çarpar. Bir başkasının acısı, gücüm onu değiştirmeye yetmiyorsa, beni hayatın olağan neşesinden alıkoyar.
Hayat, müziğin sesini birlikte dinlemektir.
Kimse başkasının ölümünü ölemez, kabul. Ama o son nefese kadar kainatı saran o eşsiz müziği birlikte işitebiliriz, değil mi?