Yüzyılın en önemli varoluşçu düşünürlerinden olan Miguel de Unamuno roman, öykü, şiir, anı, deneme gibi birçok farklı yazın tür ünde çağını aşan eserler ortaya koymuştur. Türler farklı olsa da onun düşünce ve yazın dünyasının temel meselesi aslında hiç değişmemiştir. Yaşamın Trajik Duygusu’nda akıl ve kalp arasında paradoksal olarak görüneni bir trajedi olarak tanımlayan Unamuno, kendi iç hesaplaşmasını bir sohbet üslubuyla okuyucuya da açarak sonunda ışık olan yola işaret ediyor. Ölümlü insanın dünyaya geliş manası, hayatın anlamı, ölümsüzlük arzusu, varoluş ve kimlik arayışının yani Unamuno felsefesinin özünü oluşturan kavramların en damıtılmış hali bu eserde okuyucu ile buluşuyor.
“Acı umut verir ki bu, yaşamın güzelliği, yüce güzellik , yani yüce tesellidir. Aşk ise acı çekmek olduğundan, merhamettir ve aşk , onun aradığı geçici teselliden başka bir şey değildir. Trajik teselli. Yüce güzellik de trajedidendir. Her şeyin yitip gittiğini, yitip gittiğimizi, bizim olanın ve bizi çevreleyenin yitip gittiğini hissedince kederleniriz, kederin kendisi ise yitip gitmeyen, ebedî ve güzel olanın tesellisini gözlerimiz önüne serer.”
