“Sait Faik yolda, sinema önünde, otobüste, köprü üstünde, vapurda, Gülhane Parkı’nda, ne bileyim bir dükkânda ya da İstanbul’un en kıyıda köşede kalmış bir yerinde rastladığı insanları kollarından tutup öykülerine sokuşturur.
Tabii, bu öyküleri düzmek için yanaştığı her insana hemencecik el atmaz, onları, kavun alıyormuş gibi iyice tartar, koklar ve öykü olabilecek bir yan bulduktan sonra onlara kucak açar. Çünkü ona göre her insanın içinde öykü bulunmaz. Yazara düşen iş, içinde öykü taşıyan insanı kıstırmaktır. Bir kez kıstırdıktan sonra da elini uzatıp onun içinden öyküyü çekip çıkarmaktan başka iş kalmaz.”
Salâh Birsel, Ah Beyoğlu Vah Beyoğlu’dan
İçindekiler;
Tüneldeki Çocuk
Ketenhelvacı
Önündeki Kış
Bin Dört Yüz Yetmiş Altı Nikel Kuruşun Hikâyesidir
Sevgilime Mektuplar
İnsanlığın Haline Doğru: I-IV
Bir Kütüphanenin Hikâyesi
Kaşıkadası’ndan Mektuplar
İki Kişi Arasında
Sevgiliye Mektup
Türkçeye Tercüme Edilemeyen Kitap
Ayağıma Dolaşan Röportaj
Diş ve Diş Ağrısı Nedir Bilmeyen Adam
Güzeller Seçiliyor
Kraliçenin Evinde
“d” Grubu Sergisi
Rakı Şişesinde Balık Olmak İsteyen Şair
Uzun Ömer
Sait Adında Bir Balık / Salâh Birsel
