Bir noktadan sonsuz doğrunun geçmesi gibi olaylara tek bir açıdan bakmanın tüm gerçekliği yansıtmayacağını savunan yazar, Japon geleneksel öykülerini kendine uygun olarak yeniden tasarlamış. Osamu Dazai'nin son üç kitabına kadar olan tüm kitaplarında insana karşı duyulan anlayış ve insanı tanımaya yönelik betimlemelerle sıkça karşılaştım. Kısacası, Batan Güneş'e dek Osamu Dazai'nin tüm kitaplarda bir insan sevgisi ve acıma duygusunu işlediğini söyleyebilirim. Bu kitapta da toplum tarafından onaylanmış genel-geçer yargıları inceliyor, yeniden tartıyor ve bu yargıların yanlış yanlarını buluyor. Öykülere yeni, felsefik ve daha derin bir anlam katıyor. Açıkçası, buradaki öykülerin özünü daha önce başka bir kitaptan okumuştum. Ancak Osamu Dazai biçimli yeni durumları, bende gerçek öykülerden daha büyük bir ilgi uyandırdı. Özellikle Uraşima Taro'nun öyküsünde kendimi bulduğumu söyleyebilirim. Özünde, birçoğumuz da öyle değil miyiz? Çoğu zaman bu yaşamın "kendimize ait" olduğunu ne çabuk unutuyoruz. Zamanımızı anlamsizca başkalarını mutlu etmek için geçiriyoruz. "İşte, eğer böyle köle gibi yaşayacaksan, yaşama, daha iyi." diyor yazar. Gerçek mutluluğun kişinin kendi içinde olduğunu, dışarıdan alınıp bulunan mutluluğun içinde kesinlikle buruk bir kırgınlığın bulunduğunu savunuyor. Yine mutluluğun maddi değil, manevi varsıllıkla elde edileceğine de vurgu yapıyor.
