Kalbinde hiçbir şey için arzu olmayan ve her şeyden nefret etmekten sıkılan kovulmuş melek, bir gün dünyanın üzerinde uçarken Tamara isimli bir kız görür. Varoluşunun başından beri hissetmediği bir aşkla bu kıza bağlanır ve onu elde etmek için kirli yollara başvurur.
Kitabı bu şekilde özetleyebilirim. Lermontov'un Demon şiirinin orijinal biçimi bozularak romanlaştırılmış bir özeti. Ben şiir halini okumadım ama şiirin verdiği o coşkuyu bu çeviride bulamadım açıkçası. Konu olarak etkileyici ve kısacık. Ama bu çeviri, Osmanlı döneminde yapıldığından olsa gerek, çok fazla Arapça Farsça kelime var. Cümleler de çok uzun.
Yine içeriğe dönersek kısacık olmasına rağmen beni düşünmeye itti. Şeytan tüm ilahi dinlerde lanetlenen bir karakterken bir insan olarak ona sempati duymamak çok zor diye düşünüyorum. Bu ilahi karmaşada hırsları ve tutkularıyla, belki de aşkıyla insana en çok benzeyen varlık bence Şeytan. Tamara'ya karşı hissettiği sevgide bile kendi egosunun zincirinden kurtulamıyor. Kendini övdüğü uzun bir paragraftan sonra "İşte sen bu sıfatlarla seçkin olan şahsı ayaklarına kapanmış görüyorsun." diyor. Tamara'yı sevme biçimi, sadece onun varlığını elde etmeye yönelik. Başka bir kısımda İblis, Tamara'ya kendi eşi olursa ona sunacağı saraylardan ve elmaslardan bahsediyor. Ardından yalvarıyor. "Sev beni." İblis bence son ana kadar kendi yüceliğinden, kendi güzelliğinden başka bir şeyi sevmemişti ve Tamara'yı da sadece kendini sevmek için bir araç olarak görmüştü.
Yine de ben seni seviyorum Azazil çünkü sen de bizden birisin.
