Gün Yüzü
Ali BektaşYorumlar ve İncelemeler
Bir ayrılık, bir yoksulluk, bir ölüm...
Umut'un suçu ne ?
Umudun suçu ne ?
Gün Yüzü'nün tesadüf eseri karşıma çıkması ve bendeki hikayesi biraz farklı.
Ankara’nın ayazı kadar serttir aşkları. Alın o zaman size bir Ankara romanı. Bir 'günyüzü' göremeden gitti derler ya, işte öyle bir şey…
Bu romanın diğer aşk romanlarından farkı çok. Bir aşk romanı gibi görünebilir, asla değil. Öncelikle 
Ali Bektaş ellerini susuz sabunsuz yıkamıyor. Kaleme almaya çekinenlerin elinden kalemi alıp kendi yazıyor. Gündemimizi, üçüncü sayfa haberlerini, şehitlerimizi, unutursak kanımız kurusun dediğimiz ama yine de unuttuklarımızı hatırlatıyor. Çıkarlarla dolu çıkmaza girmiş bir aşkın yanında toplumu da irdeliyor.
Geçmişimizden kurtulabildik mi ki geleceğe yürüyoruz? Neyin hevesine kapıldık gidiyoruz?
Romanın baş kahramanları Umut ile Yıldız…
Umut ve Yıldız bir metafor. İç dünyalarında yaşadıkları şey her ne kadar okuru arada sinirlendirse de en azından dürüst. :) Ankara'yı sokak sokak gezdirirken İstanbul ve Eskişehir'e de uğramayı ihmal etmiyor yazarımız. Ankara'da yaşayanlar daha iyi bilir ki bu şehri kitaplarda okurken baştan yaşamak bambaşka bir duygudur. Gri, memur şehri ama bir o kadar renkli ve aşk şehri. Umut ve Yıldız'ın ilişkisi herkesin iç dünyasını sorgulatacak cinsten. Ve tesadüflerle dolu karşılaşmalar sonucunda bakalım kendinizi nerede bulacaksınız.
Bir gün yüzü görelim artık....
Bugün benden size buruk bir Merhaba, dostlarım..
Kitabı bitirmekten geliyorum..
Umut.. Yıldız.. Handan..
Şarkıda, “bir gönül davası bu anlatsam ağlarsın” diyor ya hani..
Umut anlattı, ben dinledim.. Handan’a ağladım, Yıldızı hiç sevemedim..
Hayat bu ya, hepimizin gayretleri neticesinde payına düşen bir kader var. Bazen canından can alan bazen canına can katan bir eylem, “yaşamak” var. Yaşarken savruldu Umut. İnsana aslolan duyguları kendi hayatında idame ettireyim derken kayboldu gitti. Hayat be, bir kerede adil olsa kuralların, bir kerede herkes için yaşamak candan olsa, kimse üzülmese, ağlamasa..
Aşk denen mefhum, gözlerimizden yaş olup akmasa..
Sevmek bu kadar acıtmasa..
Umut, üzülme. Sokağın ışıltısından Yıldızlar görünmese de bakmayı bilirsen onlar hep orada..
Dilerim bu sefer Handan’a kavuşursun..
Handan, yitip giden bu dünyanın içinde kaybolmamanı dilerim.. Bir umudun var ona kocaman sarıl ve onun göğünde yıldız olup parla..
Yıldız, sana kırgın veya kızgın değilim.. içimde kocaman bir boşluk açtın, bu boşluğu doldurmak için kendimi kandırmam gerekiyor ve bu çabayı sarfetmek için daha şimdiden yorgunum..
İnsanız ya dostlarım, herşey bizim için.. bir romanın içinde kaybolup gitmek isterseniz 
Ali Bektaş Hocam’ın kalemine bir şans verin isterim..
Ankara’nın sokakların da dolaşır, bir tanıdığın çocukluk hatıralarını dinler gibi mesud olursunuz..
Kaleminize sağlık, kıymetli Hocam..
Not: Bu kitap bana canım çiçeğim 
Kübra Öznur ÇELİK ‘den armağandır…
Teşekkür ederim
