Türk edebiyatında köy hayatına ve köylülüğe ‘içeriden' bakışın ilk örneklerinden sayılabilecek ‘Göl İnsanları' için Nâzım Hikmet, Kemal Tahir'e yazdığı 13 Mart 1941 tarihli mektubunda, "Senden o kadar defa dinlediğim adeta birçok satırlarını başlarken sonunu getirecek kadar hatırladığım ilk hikâyeyi yine büyük bir lezzetle, iştiha ile ve gururla okuyorum," demektedir; 7 Mayıs 1941 tarihli mektubunda ise düşüncesini açık ve değişmez bir biçimde ortaya koyar: "Hiç endişeye düşme ‘Göl İnsanları' Türk edebiyatının en güzel dört hikâyesi olarak kalacaktır.
