Kısa ama birbiriyle bağlantılı öykülerden oluşan çok güzel bir kitap.
Kemal'in, ailesiyle ve yaşamından çakışmadan teğet geçen kişilerle ilişkisi, çocukluğu itibariyle başlayan hülyalı uyumsuzluğunu, kendini bir yere ait hissedemeyişini garip bir şefkatle okudum.
Yetişkinliğe evrilişinde de yakasını bırakmayan uyumsuzluk darladı beni, sanırım kahraman olmasını istedim, kalkıp gitmesini ama kaldı.
Yazar o kalışları, o çırpınışları ve insan hallerini o kadar incelikli anlatılmış ki, su gibi akıp gidiyor kitap.
Ben en çok "Mecnunu Çok Dağlar" öyküsünü sevdim hatta öykü ciğerime oturdu diyebilirim.
