ali ayçil’in türk edebiyatının pek kıymetli isimlerinden biri olduğunu düşünüyorum. eserleri yeterli bir kitleye ulaşıyor mu, hiç zannetmiyorum. yazdıkları daha çok okura ulaşsın, daha çok akşam sohbetlerine konu olsun isterim.
ali ayçil okumak; hayatla bir çekişme, kendimle karşılaşma, geçmişle yüzleşme, gelecekle barışma, gerçeğe yaklaşma, bir dostu anımsama, bir şikâyet ve bin şükürdür benim için.
ali ayçil ceviz sandıklar ve para kasaları’nda modern zamanın ruhumuzda açtığı yaraları dert edinmiş, fâni olmanın birlikte getirdiği binbir türlü sıkıntıyı anlamaya çalışmış. bunun için de sanki çoğu gece uykusuz kalması gerekmiş. okurken aynı zamanda bunu hissedebiliyorsunuz.
acımak penceresinden izleme fırsatı buluyoruz insanlığın tarumar oluşunu. gittikçe ağırlaşan hayatlarımızla, bitmek bilmeyen yorgunluklarımızla, baş başa kaldığımız yalnızlıklarımızla, kendimizden kaçıp kendimize sığınışımızla, gitmek isteyip her defasında kalışımızla, içimizdeki boşlukla; bedenimizden, ruhumuzdan hasılı her tarafımızdan dökülen eksikliklerimizle ve çoğaldıkça azalan taraflarımızla göz göze geliyoruz.
arı duru, samimi bir üslup kullanılarak yazılan her bir denemeyi severek ve her satır üzerinde titreyerek okudum. bir yakarış, bir seslenişle bitiverdi sayfalar.
okuyanı, anlayanı, üzerinde düşüneni çok olsun.
