gözlerin kalbimdeki şehir,sanki bir şiir...adını gülüyor AŞK seni sevince tek nüfuslu bir yere dönüyor bu dünya...
ve dünya ölmeye başlıyor sen gülmeyince...
kördüğüm oldum ben
ilmek ilmek çözmeye çalışırken,
yeni ilmekler atar olmuşum hayatıma,
çözemediğim, atamadığım,çaresiz kaldığım,
bir yumak olmuşum,
her düğümümde sen olan,
her nefesimde, her bakışımda,
sen olmuşum meğerse,
camdan örmüşüm duvarlarımı,
sonrası yine hüsran,hayal kırıklığı,
bedenim de parçalanmış cam kırıklıkları,
kan revan...
çıkarmaya çalıştıkça dibe batıyor,
daha çok kanıyor,
hep mi yanlış hep mi yanlış seçim,
unutmaya çalıştıkça,hatırlatıyor kendini,
uyumaya çalıştıkça,batıyor gözbebeklerime
adım atmaya çalıştıkça deliyor ayaklarımı,
parmak uçlarım,
en son sana dokunmuştu,oysa ki!
şimdi kanla yıkandı,paramparça,
zaman en iyi ilaçtı hani,
beni neden bıraktı,geçmişte
kan revan,yaralı bereli....
Gerek yoktu,kalabalığa,
Benim herkese değil,
Sana ihtiyacım vardı,
Bendeki sana,
Bi sen, bi demli çayım yeterdi bana
Bi ömür dinlerdim ben seni...
Ben dinlerdim de seni,
Ne vaktin vardı senin bana,
Ne de sevgin,
Yazdıklarımı okumaya yoktu,
Tahammülün,
Yazsam da görmedin ki zaten,
Benim sana tutkum,
Senin; hayırlısı, nasip sözlerinden
Öteye geçemedi,
Ne çay içecek tadım kaldı,
Ne de mecalim...