Zweig in okuduğum eserleri arasında en iysiydi diyebilirim. Kitabı elinize aldığınız da bitirmeden birakmayacaksiniz ki zaten çokta kalın olmayan bir öykü.
Zweig, anlatım gücü ile satranç hakkında bir fikri olmayan okuyucuların dahi aklını çelmeyi başararabilmistir. Bu kitapla ilgili asıl ilgi çeken nokta ise; satranç ve nazizm psikolojisi gibi ilişkisiz iki ayri konuyu birbirine bağlayıp kısa bir öyküde aktarmasidir. Bunun yanında yalnız başına ve boş vakti olan bir insanın eline bir imkan verdiğinizde neler yapabileceğinin ve bunun nelere sebep olacağını da çok güzel bir şekilde okura aktarmıştır. İnsanın sürekli tek bir uğraşı olduğu zaman ve kişi tüm dikkatini ve beynini bu uğraş uğruna yordugu zaman sonucunun neler olabileceği de apaçık ortadadır. ( Spoiler vermemek için biraz kastım kendimi kapalı olmuş olabilir.)
Kısaca ilgi çekici kurgusuyla ve Zweig in anlatım gücüyle okunması gerekilen bir eser olduğunu düşünüyorum tavsiye ederim keyifli okumalar. :)
