·
1 artı 1'leme
·96 görüntüleme
Özledim Dostoyevski'yi. Aslına bakarsan ben herşeyi herkesi özlüyorum. Kalanı, gideni, yanımda olanı. Karşımda oturanı, yıllar önce terkettiğim sevgiliyi, 5 dk önce ayrıldığım dostumu, çocukken tırmandığım ağacı. Özlemek neydi? Kodlanmış bir duygumu yoksa sonradan öğretilenlerden mi? Özlemek in kökü neydi? Öz mü? Özümüze inmek miydi özlemek yoksa özümüze dokunana hasret duymak mı? Herşey öyle karışık ki.
Dostum, özlemsiz yaşanır mı hiç? Geçmiş, gelecek, bütün spontane davranışlarımız, doğal heyecanlarımız, tamamen kendimiz oluşlarımız, eskiden okuduğumuz değerli bir kitabı bir başkasının okuduğunu ve ilk deneyim heyecanına eriştiğinde duyduğumuz tarifsiz kıskançlıklarımız... Özlemek neydi? Özlemek emekti. Bazen emek emek, bazen koşarak. Bazen mastar halinde, bazen isim halinde. Her bir tezahürüyle tamamen insansı tamamen masum bir olgudur özlemek.
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Ohhoo :) ne kadar da güzel bir gün senin adına.
Abi bu kitap defalarca okunmayı hak eden bir başyapıt. Anlatmak için kelimeler kifayetsiz kalıyor. İyi acı çekmeler...
İlk 117 sayfanın nasıl geçtiğini anlamadım zaten, muhtemelen birkaç gün sonra aynı ben de senin düşündüğün gibi hissederim... Teşekkür ederim. :)
1 sonraki yanıtı göster
Atlı gibisin...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.