Sen büyüksün, küçük adam, küçük ve darkafalı olmadığın zaman. Senin büyüklüğün, küçük adam, bize kalan son umut. Zanaatına eğildiğin, severek yaptığın zaman, oymacılıktan ve inşattan ve boyamaktan ve tohum ekmekten ve biçmekten ve gökyüzünden ve maviden ve geyikten ve seher çiyinden ve müzükten ve danstan, yetişmekte olan çocuklarından ve karından ve kocanın güzel bedeninden zevk aldığın, sevinç duyduğun zaman; gökyüzündeki yıldızlarını kavramak için gözlemevine gittiğin, öbür erkekler ve kadınlar yaşam hakkında ne düşünüyorlar dinlemek için, kütüphaneye gttiğin zaman. Sen yıllanmış, bir dede olarak torununu kucağına alıp, ona uzak, geçmiş zamanları anlattığın zaman büyüksün; onun sevimli, çocukça merakıyla belirsiz gelece baktığın zaman. Sen büyüksün, anne, yeni doğan bebeğini ninniyle uyuturken; gözlerinde ya, kalbinin en derininden onun gelecek mutluluğu için yakarırken; bu geleceği yıllar boyu saat saat çocuğunda kurduğun zaman.
Sayfa 123Kitabı okudu
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.