İlkokuldayken sınıfıma dair hatırladıklarım çok az. Sıralara üçerli oturduğumuzu, geniş pencerelerimizi, sınıf kapısının ise hep bir tarafının kırık olduğunu hatırlıyorum.
Bir de tarih şeridini. Karanlık çağlardan yeni çağa önemli olayların gösterildiği o renkli panoyu. Onu incelemek hoşuma giderdi.
Bir çağın nasıl bittiğini, bittiğine kimin karar verdiğini anlamazdım ama.
Büyüdükçe her birimizin içinde böyle panoların olduğunu gördüm: Sorumluluk çağı, sınavlar çağı, parçalanma çağı gibi. Bu çağlara sadece kendimizin karar vermediğini de gördüm.
Ülkeler yıkılıyordu, yakınlarımız ölüyordu tam da yeni nefesler doğarken.
Birisini aramanın, ona ulaşabilmenin alacağı zaman giderek kısalırken, insanların ruhuna temas etmek o kadar da kolay olmuyordu.
.
Annie Ernaux kendinden bir başkası gibi bahsederken; onun tam da anlattıklarına tanık olduğunu biliyoruz. Uzaktan bakar gibi anlamıyoruz hem de. O yazdıklarını yaşıyor ve yaşadıklarını izlemenize müsaade ediyor.
Yazmanın neler yapabileceğini biliyor. 1940lardan 2000li yıllara uzanan süreyi ‘sanki bir şey eksik değilmişçesine’ anlatıyor Ernaux. Hem bireysel hayatına dair noktaları hem de toplumsal olayları harmanlayıp. Çünkü göbek bağımız sadece doğduğumuz aileye değil; doğduğumuz zamana ve topraklara da görünmez bir yakınlıkla bağlı.
.
Seneler’e daha önce başlayıp devam etmemiştim, birkaç gün önce elime aldığımda ise bitirmeden başından kalkamadım. Çok sevdim, sevmekle birlikte içimde kocaman bir delik açtı Seneler: yazma iştahı. Belki bir günlük belki an’ı kaleme dökmek.
Ama bir yerden başlamak. Yaşsız, sınırsız ve korkusuzca.
.
Siren İdemen’in güzelim çevirisi, Utku Lomlu kapak tasarımıyla ~
