Tolstoy bu uzun öyküsüne "Şeytan"adını vermiş. Öyküde şeytan iki biçimde yer alıyor.
İlki: Günaha girmesine neden olan cinsel dürtü. Aslında burada bildiğimiz şeytan tasvirinden ( günaha çağıran ) yakınıyor.
İkincisi : Burada kadın direk şeytanla eşleştiriliyor.
bknz: "Şeytanın ta kendisi o; ete kemiğe bürünmüş şeytan! Ben istemeden beni boyunduruk altına aldı."
Aslında Tolstoy ister istemez "Ataerkil Tanrı" inanışını ve ahlaki boyutunu, tüm dinlerde olduğu gibi ortaya koyuyor.
Bununla ne demek istiyorum, askında her zaman yakınılan kadın erkek eşitsizliği kutsal kitaplarda Adem ve Havvanın yaratılışına kadar gider. Ve tabii ki daha öncesine.
Bknz: " ..... O zaman yaratıcı “Adamın yalnız olması iyi değil” (Tekvin 2:18) dedi ve Adem’i yarattığı topraktan bir de kadın yaratıp adını Lilith koydu. Ama Adem ve Lilith hemen kavgaya başladılar; çünkü Lilith: -Ben senin altına yatmam, ancak üzerine çıkarsam sevişirim. İkimiz de aynı topraktan yaratıldığımız için eşitiz- diyordu. Öyle kavga ettiler ki, sonunda Lilith Tanrının “ağza alınmaz” adını söyleyip göğe kaçınca, Adem yaratıcıya Lilith’i şikayet etti. Bunu duyan yaratıcı Adem’i uyutup, kaburga kemiğinden...."
Tolstoy'un kitabında da cinsel dürtülerini kontrol etmekte zorlanan "Yevgeni" tüm suçu, kendisini kışkırttığını düşündüğü köylü çalışanı "Stepanida" 'da bulacaktır. Sonuçta bu ızdırap Tolstoy'un düş gücünde farklı şekilde sonuçlanan iki yok oluşla son bulur.
