Kuşkusuz Zweig'in dehasını açıklıkla yansıtan bir eser, Bilinmeyen bir kadının mektubu.
Sanırım bir eserde, okuyucuyu her daim zinde tutmak büyük bir ustalık gerektirir.
Ancak okuyucunun her sayfada nefes alışverişini dahi değiştiren bir heyecan düzeyine ulaşmasını sağlamak kuşkusuz farklı bir yetenektir.
"Satranç"ta bu heyecan tutsak olmanın duyumsanan yansıması iken; "Bilinmeyen bir kadının mektubu"nda bu yansıma içten gelen bir ait olma ve tutku güdüsü olacaktır.
Zweig'in "mutlak aşk" kavramını benliğin bu denli çarpıcı bir dışa vurumla tahlil etmesi kuşkusuz yazım sanatında da az rastlanılan bir hadise. Sanmıyorum ki gerçek hayatta bu denli çarpıcı bir gerçekdışılık - tutku ve sevginin bu saflığı- yaşansın.
İşte böyle bir öyküye tanık olmamızı sağlayan edebiyata ve yazara tekrar teşekkür etmek gerektiğine inanıyorum.
