"Yalansız, dolansız, sırsız biriyim."diye mi tanımlarsınız kendinizi?
"Olduğum gibiyim yav, tam göründüğüm gibi. Neysem o. " diye ekler misiniz bir de?
YALAN!
İnanmıyorum size.
"İnsan böyle bir şey. Nerede, hangi yaşta olursa olsun, kabuğunu kırıp içine baksan içi cılk yara. Yarasız, dertsiz, sırsız insan yok
Kitabı bitirip de kapağını kapattığımda, elimi çeneme götürüp hafif ittirmek suretiyle açık kalan ağzımı kapatmak zorunda kaldım. Waww bu da neydi böyle. ;)
Yetmiş yıllık bir süreci, bir ailenin üç kuşağını anlatan ( ama ne anlatmak.)neredeyse bir köy nüfusu kadar karakter barındıran ama hiiiç kafa yormayan. Bir sayfa bile geriye döndürüp
Bilmem…
Kim bilir kaç kişi, kendi gibi olamadı bu hayatta. Bilmem kaç kişi bir başkası gibi âşık oldu. Bir başkası gibi güldü, onun gibi sevdi. Bir başkasının acısını acı bildi, onun gözlerinden izledi dünyayı. Kendini hep bir başkasının hikâyesinde anlattı hep onun hikâyesinde dinledi.
Söyleyemediklerimiz bir başkasının dilinden
İnsan... İn-san. İki hece. Sadece beş harf. İyeliksiz, zarfsız.. zamansız.. Ama.. Aması vardı işte. Yalnız gibi görünen, aslında o kadar kalabalık bir varlık ki insan.
Umutları var, mutlulukları, hüzünleri, sevinçleri... Kederleri var, sonra başından aşkın dertleri.. Güldükleri, ağladıkları, sustukları, bağırıp çağırdıkları. Sevdikleri
" Ben yazıyorum çünkü heybem ağırlaştıkça yürümek zorlaşıyor. Ben yazıyorum çünkü gemi su almaya başlayınca yüklerden birazını feda etmek şart oluyor. Ben yazıyorum çünkü keder kalbe ve yüze vurunca herkesten aynı ses çıkıyor aslında..."
Ahh! İçimize attıklarımız, dilimizin ucuna getirip getirip sustuklarımız... Arkasından
