“Daha gençsin. Acılar yüzünden uykusuz kalmak için daha çok erken, korkma. Ama benim yaşıma gelince hayatta pişman olduğun şeyler varsa, sabahlara kadar yıldızları sayarak bekliyorsun. Sakın pişman olacağın bir şey yapma.”
En sonunda aşk acısından kendini asan şair, hayatının askını sonuna kadar kaybettigini anladıktan sonra, Aurelia adh kitabının bir sayfasında, bundan sonra hayatin kendisine yalnızca "kaba oyalanmalar" bıraktığını söyler.
Şimdi ben yalnızım. İstanbul yalnız. Konyaaltı yalnız. Sevgi, yoksul. Öfke, aptal. Merhamet, kimsesiz. Şimdi hepimiz, elimizde bir ölü dünya, koşa koşa bütün iyilikleri unutmaya çalışıyoruz.